Aan het einde van 2010 gaf beatgroep The Madd de pijp aan Maarten. Het bloed kruipt echter waar het niet gaan. Dit jaar was daar The Kik, een band die uit hetzelfde (sixties-)vaatje tapt, met in de gelederen onder meer ex-Madd-leden Dave von Raven en Marcel Groenewegen. Marty Graveyard, ex-drummer van The Madd  en begenadigd liedjesschrijver, zat ook niet stil: bij het aanbreken van de zomer kwam hij met dit toepasselijk getitelde Summer Holiday.

Marty sleutelde bijna het gehele album in zijn uppie in elkaar. Het was naar verluidt geen gemakkelijke klus maar het album vol Californische drie-minuten-popsongs klinkt prima. Daar komt nog een zeer aantrekkelijk artwork bij dat knipoogt naar vervlogen tijden, toen Amerika nog een stuk meer tot de verbeelding sprak dan tegenwoordig.

Summer Holiday klinkt compact; Marty houdt zijn songs kort en bondig en doet niet aan instrumentale krachtpatserij of experimenteerdrift. Het tempo is lekker vlot, de zang en de koortjes zijn ontwapenend. Alles staat in dienst van het liedje. Dit zorgt er ook voor dat het album niet zo gek veel opvallende muzikale momenten kent.

De langzamere tracks zorgen voor de nodige variatie. Why, bijvoorbeeld, is wat melancholischer en zou door kunnen gaan voor een evergreen uit de jaren vijftig, zestig. Herinneringen aan Happy Days en Grease banen zich een weg naar voren, maar Marty geeft een eigen muzikale draai aan dit relaas over liefdesverdriet. Rigid Man is ook niet bepaald zorgeloos. Dankzij welsprekende teksten en een mooie gitaarsound ontstijgt ook deze track het gemiddelde.

Van de snellere tracks is vooral She Plays Me For A Fool het vermelden waard, een zonnige, poppy track met een lekkere drive. Ook hier geen lichtzinnige thematiek maar met onweerstaanbare zang en puntige gitaarriedels lijkt de boodschap toch te zijn: ga niet bij de pakken neer zitten!

Hoewel Marty Graveyard’s Summer Holiday muzikaal wat minder van zich af bijt dan bijvoorbeeld het werk van Fountains of Wayne, Daryll-Ann of Weezer  is het wel een hele leuke, coherente plaat die klinkt als een klok. Een complimentje voor dit (bijna) soloproject is dan ook zeker op zijn plaats en met de nodige airplay komt het met het zomergevoel van 2012 vast wel weer goed.