In de vroege jaren tachtig bouwde Mark Rogers met zijn band verder op de fundamenten van cosmic countryrock en Americana. Tijdens die periode werd LA gedomineerd door The Paisley Underground scène met formaties als Dream Syndicate en Green On Red en talloze zijprojecten. Het was niet eenvoudig om zich als singer-songwriter te profileren en de evolutie naar synthesizer pop die de radiozenders overspoelden, fnuikten Rogers muzikale ambities. Hij besloot naar Virginia te verhuizen en de muziek werd lange tijd naar het achterplan geschoven.

Dat dit een vergissing was beseffen Rogers en de luisteraars die drie jaar geleden het met enkele bevriende en enkele getalenteerde muzikanten uit The Hampton Road scène opgenomen ‘debuut’ van deze laatbloeier geconfronteerd werden. Layin It Down kwam tot stand  onder hoede van co-producer Rob Ulsh en die zat nu opnieuw in de producerstoel samen met Rogers.

We horen weerom knap verhalend songwerk aangedreven door verfijnd akoestisch snarenwerk van de singer-songwriter en Bill Gurley voortreffelijk aangevuld met elektrisch versterkte gitaren van beurtelings Larry Bearweld en Alan Parker.

In Fifty Dollars Fine en Joking wordt Rogers’ zang met fraaie harmonies van Lori de los Santos verrijkt. Helaas luidt het verdict evenals bij de voorganger: best aangename folkpop en verdienstelijk vakwerk maar nergens echt opzienbarend noch beklijvend.