De corona-pandemie had, daar kunnen we kort over zijn, vooral negatieve betekenis voor de mensheid; in fysiek gezondheidsperspectief soms ronduit slopend of bedreigend, in sociaal en mentaal opzicht op zijn zachtst gezegd beperkend met dramatische uitschieters naar wanhoop en mensen die hun leven liever nog beëindigden dan langer nog onder de druk van het ontzeggen van sociale contacten hun leven in te vullen. Los van welke kijk je hebt op de pandemie en alle ermee samenhangende aspecten, we kunnen niet om de impact van deze intense periode in de geschiedenis heen.

Dat geldt voor elke bevolkingsgroep én dus ook voor muzikanten. Voor Mariusz Duda, frontman, bassist en zanger van het Poolse Riverside én de man achter Lunatic Soul, was het een periode die zowel een aanslag deed op de invulling van zijn leven én die tegelijkertijd de ruimte gaf om met die invulling aan de slag te gaan. Mariusz was in feite bezig met een nieuw album voor Lunatic Soul toen hij, getriggerd door de coronapandemie en lockdowns heel andere muziek voelde opborrelen. Muziek die hij nadrukkelijk gerelateerd zag aan de pandemie en waarvan hij het beklemmende aspect benadrukte door deze muziek alleen elektronisch te maken met enkel stem en samples als toevoegingen. Dat realiseerde in 2021 in drie albums, Lockdown Spaces, Claustrophobic Universe en Interior Drawings, die eerst alleen digitaal verschenen en die onder de naam The Lockdown Trilogy met een toegevoegde EP, Let’s Meet Outside in 2022 als box verschenen. Weergaloos fijne elektronica die de moeite waard is om te beluisteren als je een avontuurlijk ingestelde liefhebber bent van de muziek van de man, van soundscapes houdt of wanneer je je kunt verliezen in de wereld van de muziek van videogames. Vanzelfsprekende raakte hij in de muziek van Riverside en van Lunatic Soul ook wel eens aan elektronica maar deze albums staan heel nadrukkelijk in dat teken.

Zijn nieuwe album komt uit dezelfde muzikale bron voort. Mariusz’ voorliefde voor Tangerine Dream en Kraftwerk hoor je terug in AFR AI D, een album dat als thema de komst van en verwachtingen rondom AI -artificial intelligence- in zich draagt. Voor Mariusz zeer zeker niet iets waar hij alleen maar negatieve verwachtingen over heeft. Hij ziet veel meer mogelijkheden dan hindernissen of bedreigingen.

In acht nummers vangt hij de tijdgeest en beleving van AI en dat doet hij op zijn eigen onbevangen manier. Voor Mariusz is verhalen vastleggen in muziek een wezenlijk bestanddeel van wat hij doet, van hoe hij zijn luisteraars mee wil nemen in zijn muziek. Het is mooi dat hij de stap zet ons, na zijn eigen Lockdown Trilogy en het grandioze ID-Entity van Riverside, opnieuw mee te nemen in zijn ontdekken van de wereld van de synths en elektronica.

Mariusz is een begenadigd songschrijver, bassist en zanger en weet zowel met Lunatic Soul en Riverside zeer aan te spreken en het is erg fascinerend om te ervaren hoe zeer hij ook verhalen weet te vertellen met grotendeels instrumentale muziek waarbij stemmen, vaak ook vervormd, slechts sporadisch aan hod komen. Het sterke is dat ondanks dat het album de nodige beleving in zich draagt. En, als je erover nadenkt, hoe zeer Mariusz zich bedient van instrumenten die, toen ze net op de markt kwamen, misschien net zo’n bedreiging vormden voor mensen als nu AI. Een mooie parallel.

Voor Mariusz, zoals gezegd, veel meer dan een bedreiging, een woud, een wereld van ontdekking. En daar zit nog zo’n mooi Verkade-moment. Dit is Mariusz die zijn muzikale ontdekkingsreis met ons deelt in instrumenten die hem als jong menneke al fascineerden.

Wanneer je je bedenkt dat naast Mariusz alleen de gitaar van Mateusz Owczarek op het album klinkt, realiseer je je eens temeer wat een creatieve geest de Poolse multi-instrumentalist is. Voor wie het kent, zie het album maar als een muzikaal Bois de Païsolive, een bijzonder bos in de Ardèche waar grillige rotsformaties je van de ene verbazing in de andere laten vallen. En dat is wat met het album ook gebeurt. De titels geven je misschien een hint van wat je kunt verwachten, maar dit is een album dat zich het beste in het donker met een hoofdtelefoon last beluisteren en waar elke track bij iedere nieuwe beluistering je iets nieuws laat ontdekken.

Roept dat bos geen associaties op, denk dan gerust aan een mix van soundtracks van games, science fiction films bij elkaar gebracht door synthesizer helden uit de jaren Achtig, maar dan nadrukkelijk met het geluid van hier en nu. In de voetsporen van zijn oude helden de wereld van AI schetsen en muzikaal gaan verkennen, al is het misschien wel bedreigend, dat hoor je op dit album terug.

Taming Nightmares misschien nog wel de angst inboezemend in eerste instantie, via de liefde aan AI verklaren in I Love To Chat With You naar de geweldige afsluiter die Embracing The Unknown is, het is een album dat je heerlijk op je gemak moet ontdekken. Maar geniet ook zeker van Fake Me Deep, Murf en Bots’ Party: anders dan je misschien denkt en erg fraai. Dat geldt voor het hele album. Duik erin en ga voor het onbekende. Mariusz Duda laat op dit album horen hoe zeer hij als muzikant mens is en verklinkt hier subliem hoe hij dat met ons wilt delen. Een album om te omarmen: prachtig!