Mac McCaughan, bekend als Superchunk-frontman en mede-oprichter van Merge Records, was nooit zo geïnteresseerd om muziek onder zijn eigen naam uit te brengen. Toch zag dit voorjaar dan eindelijk een McCaughan-soloplaat, vijfentwintig jaar na het eerste Superchunk-album.

Op Non-Believers zet McCaughan voor zijn doen flink wat keyboards in. Hij wilde voor dit album terugkeren naar de jaren van de new wave en postpunk, toen synths de popmuziek binnendrongen.

Tracks als Lost Again, met zijn doorkloppende baslijn en dunne gitaren, Only Do, pakkend en voorzien van penetrante toetsen en het in keyboards en bastonen gedrenkte Mystery Flu zijn duidelijk geïnspireerd door (synthi-)wave/pop. De melodieën klinken soms wel erg vertrouwd maar dat draagt in ieder geval bij aan de wat nostalgische sfeer op dit persoonlijke album, waarop McCaughan melancholieker klinkt dan hij doorgaans doet met Superchunk. Toch hangt er ook zeker een vleug jeugdige verwondering en naïveteit over Non-Believers.

Soms rockt McCaughan wat meer uptempo. Dat pakt goed uit in de meeslepende poprock van Our Way Free. Box Batteries, met zijn scherpe gitaren staat ook nog redelijk overeind. Barely There is daarentegen nogal dertien een in dozijn.

Gelukkig staat hier nog het nodige fraais tegenover: de lekker lang uitgesponnen gitaarrock van Come Upstairs heeft veel te bieden. Wet Leaves is tekstueel nogal repetitief maar zet met zijn toetsenlijnen de klok op fraaie wijze terug naar pakweg 1983. De fluit biedt extra cachet. Een van de mooiste tracks is Real Darkness: hier zijn het vooral de warme, gelaagde gitaargolven die betoveren. Ze voeren terug naar begin jaren negentig toen bands als Lush, Cocteau Twins en The Serenes vergelijkbare sferen optrokken.

Hoewel het wat ruwe, dunne stemgeluid van McCaughan zich wat beter leent voor folk- en rock dan voor new wave en atmosferische indierock, weet hij met Non-Believers toch regelmatig bewondering af te dwingen. Hier is overduidelijk iemand met ervaring en ideeën aan het werk.