Het is geen debuut, deze  cowboy uit Cody, Wyoming is met dit titelloos werkstuk al aan zijn derde langspeler toe. Bell probeert het enkele jaren in Austin, reist naar New Orleans keert terug naar Wyoming als seizoenarbeider om uiteindelijk in Nashville te belanden. Daar voelt hij zich op zijn plaats met zijn hond en oude Buick Lesabre. Elke zondag vind je hem op het podium van de Santa’s Pub ,samen met het huisorkest The Santa Ice Cold Pickers.  We belanden dus helemaal in cowboyland met Luke Bell

Brett Resnick werd eerder gesignaleerd bij JP Harris en zangeres Caitlin Rose is evenmin een onbekende en fiddlevirtuoos Casey Driscoll is een opkomend talent en de pianoman Micah Hulsher zorgt voor een authentiek klinkende background. Met zo’n team achter je zit je gebeiteld.  Deugdelijk songmateriaal blijft het belangrijkste en daaraan is geen gebrek, enkele noten volstaan om dat vast te stellen.  Je wordt bovendien in de tijd terug gekatapulteerd en komt terecht in een periode waarin de talloze honky tonks van Bakersfield nog drukbezocht werden en het countrygenre hoogdagen beleefde met Merle Haggard en Buck Owens. Laatstgenoemde beïnvloedde Bell in niet geringe mate, samen met Roger Miller. Bells verblijf in Texas en New Orleans kinkt eveneens door op deze langspeler waarop nieuw werk naadloos met het beste uit de voorganger Don’t Mind If I Do vermengt wordt.

Oer-traditioneel maar daar is in het geval van Bell niets mis mee. Vanaf Sometimes komen we terecht in het ruwe cowboywereldje. In het op fiddle, aanstekelijke en naar adem happende harmonicascheuten galopperende Working Man’s Dream lijkt het dat de zingende drifter een stomende locomotief de loef wil afsteken. Allemaal ouder werk dat destijds schandelijk aan onze aandacht ontsnapte maar ook het handvol nieuwe songs zit op hetzelfde hoge niveau. De smalltalk van Glory and The Grace dendert verder door de prairie op pianospel en het meer recente All Blue hinkt geenszins achterop met die warm gestookte pedalsteel en honkende harmonica.

Rag Time Troubles lijkt wegelopen uit de sal(o)ons van The French Quarter in New Orleans.  “Don’t let the bad times bring you down” schreeuwt Bell maar het zijn net die mindere momenten die eruit springen. Het prachtige The Great Pretender, zo’n slijper op rollende Fats Domino-piano en alomtegenwoordige fiddle illustreert de croonerskwaliteiten, terwijl The Bullfighter ongetwijfeld tot de fijnste old school countrystuff behoort die de afgelopen maanden in onze cd-lader verzeilde.