Vier jaar na de bijzonder geslaagde geluidsmagie van Hifalutin is het Deense Lowly terug met hun derde album. De bandleden kennen elkaar nu alweer acht jaar, als vrienden, collega’s en creatieve scheppers. In die afgelopen jaren verscheen ook nog het album Heba. Tijdens de coronajaren werden er kinderen geboren en werd er afscheid van geliefden genomen. Het is terug te horen op dit derde album dat meer geïnspireerd is door familieleven, vriendschap en sociale restricties. Lowly staat weer wat steviger op de grond.

What a Day is de opvallend korte, kleine openingssong met een nuchtere boodschap: ‘One day at a time… You don’t need to know where you’re heading’. Seasons is een volwassen popsong met een mooi arty geluid, iets waar de band natuurlijk naam mee heeft gemaakt op de voorgaande platen. Een logische single.

Voor het titelnummer – tevens single – verzamelde Lowly opbeurende en ondersteunde teksten van hun volgers op sociale media. Het eindresultaat is een mooi, intiem lied gekleurd door externe vocalen. Een song gekleurd door liefdevolle, minuscule peptalks. Fijnmazige technopop met intrigerende (kinder)stemmen; Happen is het soort track dat je graag hoort van Lowly. Feel Someone voert naar een begrafenis en het besef dat zulke bijeenkomsten niet altijd de toenadering brengen die je nodig hebt: ‘I thought you would feel closer / Like people say when they are the most alone… They feel someone’.

Na de akoestische gitaar en authentieke percussieklanken van The Fish volgen tracks waarop Lowly de vocalen flink bewerkt. Op YAGAILY levert dit nog lichtelijk bizarre maar amusante, avant-gardistische novelty klanken op, You Are Good And I Love You is een vocale, speelse popsong die hierdoor wel erg gaat afdrijven van de sferen op de eerste helft van het album. Op het ijle, atmosferische Lead Me valt de zang wat soepeler in het geheel maar de meerwaarde van deze vocale stijlbreuken in de zang lijkt toch niet erg evident.

Gelukkig is Nothing Much weer genietbaarder. Experimenteel maar uitnodigend en sfeerijk. Even folky als technoïde en met een middenstuk waar de bewerkte vocalen wél mooi binnenkomen. Dit zijn de tracks waar Lowly zich het sterkst mee onderscheidt. Took a Day off Feeling Sad – de titel zegt genoeg – is een zweefvlucht in slow motion. De opduikende beats, als een voortrennend miniatuurlegertje, zijn smakelijk.

The We the You the I is een mooie track die zich in de stratosfeer lijkt af te spelen. Stoorzender Autotune doet zich hier echter ook gelden. Als hierna het vrijwel beatloze, weeïge en experimentele Mouth het album afsluit is de conclusie dat Keep up the Good Work een nogal tweeslachtige indruk achterlaat. Een aantal door de vocale mangel gehaalde tracks ondermijnen het effect dat de sterke eerste albumhelft sorteert. Gelukkig weet Lowly dus wel weer een aantal malen indrukwekkend fraai voor de dag te komen, zodat je de band met hun derde album alsnog het voordeel van de twijfel geeft.