De Amerikaanse act Loma is verrassend genoeg terug. Het gezelschap bestaande uit Emily Cross en Dan Duszynski van Cross Record en Jonathan Melburg van Shearwater en Okkervil River liet op het debuut een succesvolle versmelting van rock, folk, fieldrecordings, electronic en wereldinvloeden horen. Eigenlijk voelde het een beetje als een Cross Record-light. Meer gericht op gestructureerde liedjes, met een luchtige, haast zweverige sfeer. Met als groot verschil dat Melberg de teksten schreef, waar Cross dit altijd doet bij Cross Record. Afijn, het resultaat was zo succesvol dat zelfs Brian Eno zich op BBC Radio vol lof uitsprak over de band, in het bijzonder de track Black Willow. Die zelfde Eno heeft nu een kleine bijdrage op nieuw album Don’t Shy Away, daarover later meer. Het bloed kruipt namelijk waar het niet gaan kan. Eigenlijk zou Loma iets eenmaligs worden, maar terwijl Emily Cross in Mexico bezig was aan een nieuwe Cross Record en Melberg ook weer aan het schrijven sloeg voor Shearwater, was iedereen het er vrij gelijktijdig over eens dat de zin er was voor een tweede Loma album. Dus hop, met zijn allen de Dandysounds thuisstudio in Texas van Dan Duszynski in voor deel twee….

“Stuck beneath a rock, I begin to see the beauty in it”, zingt Cross terwijl een klarinet dreigend aanzwelt en donkere bastonen openingstrack I Fix My Gaze nog donkerder maken. Op deze manier krijgt de connectie tussen mens en natuur iets mystiek mee, ook goed terug te horen in opvolger Ocotillo. Beide tracks hebben naast de donkere sfeer iets desolaats en eenzaam, maar ook degelijk een zekere berusting daarin. Zeg maar een soort meditatief bevrijdend karakter. Kenmerken die vooral vocaal en door het vaak bezwerende tempo worden veroorzaakt.

Loma laat hier namelijk donkere liedjes horen, maar zeker niet met ene duidelijke kop en staart. Zowel klarinet als een blazerssectie geven een vleugje freejazz mee, maar zijn net zo goed verantwoordelijk voor donkere ambient tonen wanneer het meer monotoon klinkt. Monotone klanken veroorzaakt door een soms weinig veranderende ritmesectie en herhalende synthesizer motieven, zoals de bevreemdende 80’s feel in Breaking Waves Like a Stone doen herinneren aan krautrock. Given A Sign verrast vervolgens compleet met echo’s van dub en een opzwepend tempo dat meer wegheeft van housemuziek. In Thorn is er vervolgens ruimte voor triphop, spoken word vocalen en klarinet. Dan die track geproduceerd door Brian Eno, afsluiter Homing:een sfeervolle ambient track met veel ruimte voor zowel vocalen (koortjes) als synths. Het is een mooie, plechtige afsluiter, maar eigenlijk ook heel onderkoeld en “normaal” vergeleken met de andere experimenten op dit album. Is dit echt de gedroomde samenwerking tussen “grootmeester” Eno en “nieuwelingen” Loma?

Don’t Shy Away is een donker tweede album geworden. Eentje met minder ruimte voor de uitbundigheid en kitsch die de eersteling soms kenmerkt. Monotoner, minimaler, somberder. Maar toch ook met een zekere innerlijke rust. Experimenten genoeg, maar alles voelt mooi ingekaderd binnen de totaal neergezette sfeer. Zo is het veel meer een geheel en dus een veel beter album. Heerlijk!