De uit Louisiana afkomstige bluesman Leslie Johnson begon als jonge tiener gitaar te spelen bij Raful Neal in Baton Rouge. In Louisiana werkte hij samen met Lightnin’ Hopkins en Slim Harpo. Een busreis naar Nashville met Lightnin’ Slim veranderde zijn leven, tijdens een studiosessie met producer Jay Miller voor Excello stuurde de harmonicaspeler zijn kat, Leslie nam over en dat leidde in de late jaren  jaren vijftig naar sessies als zanger en harmonicaspeler onder de door Miller aangereikte artiestennaam Lazy Lester. Naast het wellicht onterecht  aan J.D. Miller toegeschreven werk zoals I’m A Lover Not A Fighter en Sugar Coated Love componeerde Lester swamp blues die decennia later opgepikt door Fabulous Thunderbirds, Lou Ann Barton en andere prominente lui in de Texaanse  scéne. In 1966 stopte de samenwerking van met Miller, Lester werkte als houthakker, trucker, wegenwerker ,   Na een kort verblijf in Chicago resulteerde de ontmoeting in ‘71 met de zus van Lightnin slim tot een relatie en in ’75  verhuizen ze naar Michigan en verlaat Lester de muziekwereld. Het In 1987 door het Britse blueslabel Blue Horizon uitgebrachte Rides Again kondigt in  zijn comeback aan.

In 2012 figureerde Lazy Lester nog op Moulin Blues in Ospel in, samen met gitarist Little Charlie in Mark Hummel’s Blow Out. Eind jaren negentig zag ik een concert van de blues- en harmonicaman in Café De Prins in Ospel, hij had destijds nog een langspeler uitgebracht op het Antone’s label,  All Over You. Dat legendarische Texaanse label uit Austin werd nieuw leven ingeblazen met een comeback van Angela Strehli en nu wordt Lazy Lester vijf jaar na zijn dood en vijfentwintig jaar na de oorspronkelijke release met een verjaardag editie van All Over You bedacht.

Het gaat van start met Nothing But The Devil rudimentaire blues afkomstig van John Billy West die hier overigens bijzonder goed vertegenwoordigd is met een handvol tracks zoals het opstuwende Mary Lee  en Tell Me Pretty Baby. In I Made Up My Mind horen we de sterk aan Jimmy Reed herinnerde ritmiek, samen met het typerende rafelige harmonicaspel van Lester een winnende combinatie.

Het met iele harmonica uithalen gelardeerde Sun Is Shining is overigens afkomstig van grootmeester Reed. Lester, ten tijde van de sessies toch al 65 is bijzonder goed op dreef, je zou eerder vroegere opnames verwachten. Het is wel degelijk eind jaren negentig dat het puik van de Austin scéne zich in de  …. studio verzamelde. De ritmesectie met Mike Buck, destijds aan de drumkit bij The Fabulous Thunderbirds, LeRoi Brothers en Sarah Brown leggen een efficiënte, soepele basis  terwijl andere gerenommeerde stamgasten van Antone’s Nightclub zoals Derek O’Brien en sporadisch Sue Foley, wat een tandem, geïnspireerde snarenspinsels creëren.

Vanaf het door meeslepende pianotonen van Gene Taylor en puntig snarenwerk van O’ Brien aangedreven Irene verzeilen we in die onnavolgbare, meeslepend meanderende Louisiana bluessound die verderloopt in machtige harmonica-escapades bij Strange Things Happen. Als bonus is er nog een liveregistratie van Nothing But The Devil.

De oorspronkelijke Excello sessies met Jay Miller blijven de referentie maar deze uiteraard ietwat minder rudimentaire maar behoorlijk getrouwe laid back reconstructie klinkt al even authentiek en overtuigend.