Het Engelse Lanterns on The Lake sleepte met het in februari 2020 uitgekomen Spook the Herd een Mercury nominatie in wacht. Ondanks dit vreugdevolle gegeven werd de plaat in de praktijk vooral omgeven door de coronacrisis. Aan het eind van het jaar liet de band weer even van zich horen middels de ep The Realist maar de daaropvolgende twee jaren trokken zonder releases voorbij.

De negen songs van Versions of Us, het vijfde album, ademen grotendeels de vertrouwde, wat gewichtige en zwaarmoedige sferen waar Lanterns On The Lake bekend om staat. Dat wil overigens niet zeggen dat er geen energie in de muziek zit. Binnen de existentiële overpeinzingen van zangerers Hazel Wilde valt zeker ook hoop en kracht te halen, iets wat ook door de fraaie atmosferische, weidse muziek wordt opgeroepen. Bovendien zorgde het moederschap er bij Wilde voor dat ze zich meer dan ooit wil inzetten voor een betere toekomst.

Je zou de titel deels kunnen verklaren door de moeizame totstandkoming van de plaat. Mentale worstelingen en persoonlijke problemen speelden de bandleden parten. Het opnameproces liep zelfs vast. Drummer Ol Ketteringham verliet Lanterns On The Lake – het contact is verder niet verbroken – en de resultaten van een jaar werken werden helemaal opzij geschoven. Nieuwe energie kwam in de persoon van niemand minder dan Philip Selway, drummer van Radiohead, en een tweede versie van de plaat begon zich af te tekenen.

Het album komt met The Likes Of Us snel en direct goed binnen, met Hazel Wilde’s vocalen scherp afgetekend in een frisse en pakkende atmosfeer. Wilde zingt over een omgeving die dan wel in verval mag lijken, van binnen zal de vlam niet doven. Een opvallende track is het uptempo en opzwepende Real Life. Dit soort tracks horen we niet vaak bij Lanterns On The Lake. Het is fijn om Wilde ook eens uitbundiger te horen in een dergelijk fijn, atmosferisch, groots indierocklandschap. In reverb gedrenkte klanken zetten de toon in Vatican, een ruimtelijke, sfeervolle song over hoe liefde een bijna onzichtbare ruggensteun kan zijn. Daar kan het goud van het Vaticaan niet tegenop en dat is zelfs door de grootste dichters niet helemaal in woorden te vangen.

De titel van de plaat komt terug in String Theory (‘Another drunken night, another wasted year…’). Hazel Wilde zag op tv een programma dat de multiverse theory beschreef, een theorie die stelt dat er meerdere versies van eenieder van ons bestaan. De band legt hier een straffe en vlotte cadans neer. Het is na Real Life de tweede track die verrassend uptempo is.

Met Thumb of War brengt Lanterns On The Lake weer het weidse, plechtstatige geluid van de eerdere albums. Het is een slepend sleutelnummer halverwege het album. Wilde zet het grootse, het kosmische tegenover de realiteit van alledag, waarin cultuuroorlogen, complottheorieën en geruzie helaas een veel te grote plaats innemen. In Rich Girls horen we dat het songschrijven van Hazel Wilde, waarbij pijn en onzekerheid een plek krijgen in teksten, wel even iets anders is dan het faken binnen de cultuur van picture perfect.

Een andere opvallende song is Locust, een mooie rustig voortschrijdende track met dromerige dan weer schrille passages en zelfs aanzwellende gitaarstormen. Bij vlagen klinkt de band hier harder dan ooit. Het afsluitende Last Transmission is weer een mooi voorbeeld van hoe de oprechte (en hier meerstemmige) zang van Hazel Wilde – toch van een heel andere orde is dan de doodgeproduceerde, eenvormige vocalisten die je zo vaak voorbij hoort komen. De band werkt hier mooi met spanningsopbouw, korte climaxen en rustpunten. ‘Go on, give us something to be going on with…’ Wilde is naarstig op zoek naar inspiratie en hoop. Uiteindelijk lijkt er berusting in te treden, of zelfs vrede. Een kalm slotakkoord dat hopelijk een voorbode is van evenwichtigere tijden voor de leden van Lanterns On The Lake.