Het is 2018 als Marie Van Uytvanck en Amber Piddington elkaar tijdens de Antwerp Pride ontmoeten. Doordat ze met dezelfde soort tienerproblemen worstelen, dezelfde kijk op de boze wereld hebben en dat ze tevens zeer getalenteerde jonge muzikanten zijn ontstaat er al snel een hechte vriendschap tussen dit tweetal. Kids With Buns is een feit. Dit werpt twee jaar later al de vruchtbare vruchten af als ze tijdens Humo’s Rock Rally hoge ogen gooien en ook Studio Brussel ze in de armen sluit. Met het vorig jaar verschenen Waiting Room zetten ze zichzelf definitief op de kaart. Ze herplaatsen zich in depressieve jongeren, die tijdens de corona stilte in wachtstand afwachten hoe de wereld weer in beweging komt. Met deze EP spelen ze zich ook bij Written In Music in het vizier en kijken we reikhalzend naar het vervolg uit.

Die voortzetting komt nu met het volwaardige Out Of Place. Vooral om de sound live groter te presenteren schakelen ze de hulp van bassist Stijn Konings en drummer Dajo Vlaeminckx in, die zich ondertussen volwaardige Kids With Buns bandleden mogen noemen. Het versterkt de sobere omlijsting waardoor de teksten van Marie Van Uytvanck nog meer tot het recht komen. Eigenlijk is haar zang behoorlijk vlak, leeg bijna. Maar hierdoor komen haar emoties juist zoveel krachtiger binnen. Haar androgene stemgeluid heeft de stoere mannelijke dieptes en het vrouwelijke moederinstinct, waardoor ze een uniek eigen geluid neerzet welke vergelijkingen met Tracy Chapman oproept. Amber Piddington is duidelijk groeiende in haar gitaarspel en verlegt de indiepop twist naar de meer toepasselijke eighties postpunk hoek.

Kids With Buns 2.0 is zoveel warmer, intenser zelfs. Het Marie Van Uytvanck en Amber Piddington duo blijft verantwoordelijk voor de basis, maar wat kleurt het allemaal prachtig bij elkaar. Een mooi voorbeeld van deze werkwijze is het dragende treurige Colder hoogtepunt, een track welke duidelijk zijn opzet in de duo presentatie heeft. De overige instrumenten mengen zich aarzelend in het geheel om uiteindelijk tot uitbarsting te komen. Ook Stubborn Mind benut volledig die inkleuring van het overige tweetal, al verdient de afronding een fraaier einde. Diezelfde fout maken ze bij de The Balance fade out.

De vooruitgeschoven Daughter single speelt op de opgelegde prestatiedrang van ouders in. Het moet allemaal nog zoveel beter, perfecter waardoor ze vergeten om hun trots te uiten. Het is gewoon een rotperiode, waarbij jongeren tussen wal en schip vallen, omdat de maatschappij ook nog niet weet hoe ze de toekomst moeten inrichten. De behoefte aan liefde en begrip is groter dan ooit, het is niet meer een kwestie van geven en nemen, maar vooral van geven. De positie van Daughter op de Out Of Place plaat wordt door het dreampop Intro versterkt. Hierdoor hakt de krachtige single er nog beter in. Stijn Konings drukt zijn bas diep dwingend in de song, wat een meerwaarde is deze muzikant toch. Dajo Vlaeminckx zweept op het juiste moment het tempo op. Wat een sterrenteam!

Het melodramatische Clutter weeft het akoestische raamwerk met muzikale ragdraden dicht. De Clutter zomersingle distantieert zich van de kakofonische omgeving en grijpt tekstueel sterk naar het Waiting Room isolement terug. Het verval van de leegte tot je leefomgeving klimatiseren, doelloos en futloos rondhangen met een ground zero energie level. Het Bathroom Floor gevoel is voor iedereen herkenbaar. The Balance, de weegschaal van het leven. De maatschappij haalt je in, en je blijft alleen achter. Het volwassen Nothing New is de pijnlijke bewustwording dat er nog steeds niks verandert. Daarom is de behoefte aan bands als Kids With Buns zo groot. Daarom komt juist het klein gehouden Word zo confronterend hard binnen. Hoe meer zielen deze visie uitdragen, hoe sterker de gemeenschap.

De gaypride regenboogkleuren worden in een dikke zwarte pek laag ondergedompeld, waardoor er bijna niks van die trots overblijft. Het toekomstperspectief is iets hoopvoller, iets positiever gestemd, maar er valt nog genoeg werk te verrichten. De volledige erkenning is een vage stip aan de horizon. Het opbouwende How Bad Could It Be is de belichaming van het buitenstaander gevoel. Waarom is het nog steeds een noodzaak om een lesbische relatie te verantwoorden? Waarom is de homofobische maatschappij hier nog steeds niet klaar voor? How Bad Could It Be heeft zich in de tussentijd tot een hedendaags rechtvaardig geuzen strijdlied ontwikkelt. Hier wordt geschiedenis geschreven. Een krachtig explosief statement waarmee ze die geliefde outsiderrol ontgroeien. Schuilen, liefde ontvangen en liefde geven.

Marie Van Uytvanck is de spreekbuis voor deze getraumatiseerde generatie, waarvoor het ondersteunende woordje na afloop van het concert zoveel meer betekent. De zwaar aangezette What Happens in Your Brain steungetuigenis bewoont die gedachtegang van een ander, soms is een klein beetje inlevingsvermogen net dat kleine zetje in de juiste richting. Gelukkig is niet alles zo zwaar. In het luchtige Pale Face draait het vooral om de liefde, het elkaar begrijpen. Laten we vooral dat laatste in gedachte houden. Kids With Buns komt hun beloftes na, en presenteren een sterke debuutplaat.