Kelly Steward groeit op in de omgeving van Chicago maar wordt als onafhankelijk meisje nog tijdens haar tienerjaren weggelokt naar LA, de lokroep van de muziek, vrijheid en Californische zon blijkt sterker dan de familiebanden, ze ambieert er een toekomst als zangeres en songwriter. Na enkele jaren keert ze in 2005  terug naar het Midwesten met een zoon. In Rockford komt Kelly in contact met producer en muzikant Miles Nielsen, de samenwerking resulteert in Long Long Road een bescheiden intimistisch epeetje. Een tweede eepee komt tot stand met hulp van haar eigen band The Restless Kind.

De kernleden gitarist Gregg Whitson en bassist Scott Ford zorgen samen met toetsenman Nielsen voor een traditionele country omkadering. De pedalsteel van Dan Pitney is nooit ver weg evenals het gebruikelijke fiddlewerk. De benadering  is onmiskenbaar schatplichtig is aan de invloeden van Emylou  Harris en Linda Ronstadt zangeressen die midden jaren zeventig in de Laurel Canyon scène gesignaleerd werden. Stewards observaties over haar leven als moeder en muzikant leunen met een stevigere instrumentatie meer aan bij de roots uit het Diepe Zuiden.

Het klaaglijk gezongen Golden Sun huppelt op twangend snarenwerk en verhaalt de terugkeer met haar zoon van het zonnige California naar haar voormalige thuishaven. Mississippi Risin’ drijft op fiddle en akoestisch snarenwerk en gebruikt de rivier als metafoor voor de winnaars en verliezers in het huidige sterk verdeelde politieke landschap in de VS

Het fictieve Outlaw is gebaseerd op poëtische mijmeringen uit het verleden en Steward verplaatst zich in van een voortvluchtige cowboy. “I was born in the wrong generation singing from the place of  heart and soul” stelt Kelly in de aanstekelijke honky tonk van Generation een warm pleidooi voor de opwaardering van de kwaliteit van het songwerk”. De eerste langspeler is alvast een behoorlijk geslaagde poging.