Vanuit het Canadese Edmonton combineert Kat Danser haar activiteiten als zangeres met veldwerk naar de wortels van de blues. Als van musicologe verkende ze de Mississippi Delta  ze verzeilde in Havana waar ze de Afro Cubaanse Jazz Traditie bestudeerde. Nauwgezette exploraties en observaties inspireerden eerder een handvol werkstukken als Goin’ Gone die haar bevindingen in de blueswereld assimileren in haar persoonlijke muzikale repertoire.

De voortzetting van de samenwerking met de onvolprezen producer en veelzijdig snarenman Steve Dawson ligt voor de hand, pandemische omstandigheden beletten fysieke studio samenwerking. Dawson en de ritmesectie leverden de basistracks vanuit Nashville, Kat debiteerde haar zang in thuishaven Edmonton en de blazerssectie bevond zich in Vancouver. Het is opmerkelijk hoe de long distance bijdragen van deze muzikale veteranen tot een organisch geheel werden geassembleerd.

‘’Way I like It done’’, croont Kat, soepel swingende blues, ogenschijnlijk achteloos maar een stevig statement van een zelfbewuste dame opgetild door de pianolicks van Kevin McKendree die wel eens toetsenwerk bij Delbert McClinton en Brian Setzer verzorgt. In de dreigend slepende blues van Lonely & The Dragon volgt de zwoele zang broeierige orgellijnen en priemende gitaarakkoorden, de blazerssectie zorgt  voor een strak ritmische bijdrage.

Klassiekers komen hier uiteraard aan bod. Kat opteerde voor een dartele adaptatie van Gus Cannon’s Bring It With You When Come, percussie, met sprankelende piano en snarenwerk verzeilen we in de ragtimeperiode van de jaren dertig terwijl Frechman Street Shake op stuiterende secondline onmiskenbaar naar New Orleans huppelt.

De blazers verstommen even en resonerende slides en pedalsteel nemen het voortouw in een geïnspireerde lezing van Jessie Mae Hemphill’s Get Right, Church uit de heuvels van Noordelijk Mississippi gerukt. In One Eyed Closed toont een briesende  zangeres, rauw en compromisloos als een ontkende punkchick. Het contrasteert ongemeen fel met het naar Patsy Cline gemodelleerde  countrysmart van Please Don’t Cry. Onverwachte wendingen tackelen de luisteraar genadeloos maar dat maakt One Eye Open, dat na de slijper End of Days nog een latin getint sluitstuk krijgt, razend interessant.