The Prodigy staat alweer een eeuwigheid geleden met hun No Good (Start the Dance) video voor het doorbreken van dichtgemetselde muren. Een opgejaagde anarchistische generatie die zich tegen het hedendaagse regiem verzet. De zoveelste zomer van de liefde met gebarricadeerde illegale raves waar strijdlustige jongeren de politie weghouden. Hier heerst hun eigen wetgeving met eigen regels, normen en waardes. Een ministaat in een grote boze explosieve maatschappij.

Us Against the World, Jungle is niet verantwoordelijk voor de brandhaarden die zich in het Verenigde Koninkrijk verspreiden. De schuld ligt bij de Brexit, het mismanagement en het verkeerd optreden van de regering tijdens de pandemie beperkingen. De beruchte Boris Johnson verjaardag met feestende volgelingen. Waarom hebben zij het alleenrecht om te feesten? Volcano, de vloer is lava, we dansen tot we erbij neervallen. Ondanks die kritische ondertoon blijft Jungle hofleverancier van dat zonnige feelgood gevoel van de Brexit afterparty. Uiteindelijk willen ze je niet met een rottig gevoel achterlaten. Volcano staat voor acceptatie van het verleden, zonder die dierbare herinneringen kun je niet aan een toekomst bouwen.

Hoe toepasselijk kunnen de Londense dj ceremoniemeesters Josh Lloyd-Watson en Tom McFarland zich presenteren. Jungle refereert uiteraard naar de wakker schuddende hardcore breakbeats, een verharde sub stroming die begin jaren negentig fel op de mellow Madchester sound reageert. Toch is Volcano vooral snoezig seventies retro funk, met wijde pijpen R&B soul en glimmende discoballen nostalgie en een flinke injectie aan elektro swingbeat. Soul is eerlijk, soul is puur, soul is cool, soul verenigd, is stoer en soul is het liefdescodewoord. Misschien is het daadkrachtiger om je boodschap juist in een donkerbruine soul basis te verpakken.

Volcano verschijnt amper twee jaar na het onbevangen gevoelige vrolijke Loving In Stereo. Muzikaal is er niet eens zoveel verandert, met als grote verschil dat we ons tegenwoordig zeer bewust van die Every Night clubavonden urgentie zijn. Een gemeenschappelijk goed om elkaar weer opnieuw te ontmoeten, te dansen en tegen de ochtend samen de liefde te bedrijven. Volcano pakt die vergeten zomers weer op, en sluit alleen daarom al zo treffend op die releasedatum van voorganger Loving In Stereo in het zomerse augustus van 2021 aan.

Het universele Holding On is niet zozeer voor Volcano gemaakt, maar juist eerder als amuse bedoeld om het publiek tijdens concerten mee op te warmen. Een bedankje dat ze Jungle trouw blijven en ze niet in de steek laten. Door deze herziende invalshoek past de track echter prima op de plaat. De Candle Flame natural high krijgt door de bijdrage van rapper Erick the Architect een heerlijke down to earth flow. Het zijn de gastmuzikanten die de sprankeling levendig houden. Dominoes maakt slim van de Love is a Hurtin’ Thing sampler gebruik waarmee de helaas overleden Gloria Ann Taylor haar naam verzilvert. Een macho Channel Tres toont tevens zijn intense gevoeligheid in de zwoel zonnige I’ve Been in Love rapballad. In de verhalende vertellersrol sluit Bas later met het sterk rappende heimwee naar vroeger track Pretty Little Thing Volcano af.

Het met kopstem gezongen Back on 74 memoreert naar de onbevangen jeugdjaren, met autoloze straten als je imperium zekerheid, het achterbuurt speelgebied waar iedereen gelijk is, meningsverschillen uitgevochten worden om bloedbroederschappen niet in de weg te staan. Stiekem blowen met je buurjongens, vriendschappen en meisjes delend. Die gelijkwaardigheid vormt tevens het thema in de anti diva gedrag track You Ain’t No Celebrity waar de veelgevraagde Roots Manuva grootheid aanschuift. Heerlijke overstuurde floppy noise met een donker doorzeurende bas beat en inhakende funkgitaren. Met het nonchalante straffe Coming Back geeft Jungle die aversie tegen die gespeelde beroemdheid houding extra kracht en benadrukt het sociaal ingestelde duo nogmaals dat ze een gruwelijke hekel aan klasse differentiatie hebben.

Het vrolijk gefloten jaren zeventig futuristische Problemz verzet zich juist met die luie Latijns-Amerikaanse vibe tegen de overal een issue van maken houding. Het leven is al kort genoeg statement, waarom deze met langdradige discussies lastig vallen. De trieste Don’t Play scheidingssong gaat terug naar de gemeende geloofwaardige gospelbekering. Jungle geeft er uiteraard een eigen Daft Punk achtige seventies discodraai aan (man, wat missen we die Franse iconen toch in het hedendaagse dance klimaat), waardoor ze Don’t Play tot een op zichzelf staande track reformeren. De mierzoete Good at Breaking Hearts R&B soulballad overstijgt het al zeer zomerse I’ve Been in Love. Je moet er van houden, dat kabbelende karakter maakt mij echter een beetje zeeziek en misselijk. Gelukkig verwelkomt het kleurrijke verlokkende Palm Trees het jaren tachtig Miami Vice tijdperk. Zet Jungle voor de volgende plaat hun zinnen op dat frisse synthpop geluid? Zou mooi zijn, ik ben wel benieuwd hoe dit uit zal pakken.