Singer-songwriter Julie Byrne leverde in 2014 een prachtig album af met prachtig kleine folk liedjes. Muziek voor bij een warme bak koffie, terwijl je ondertussen naar het sombere, regenachtige weer kijkt en blij bent dat je binnen zit. Ondertussen zet je de verwarming nog maar wat hoger, wegkruipend in een warme sweater. Byrne haar stem stelt gerust en het prachtige gitaargetokkel heeft een kalmerende werking: het komt allemaal wel weer goed.

Op Not Even Happiness is er wat dat betreft niet veel veranderd. Byrne zingt over verlangen, liefde, eenzaamheid en twijfel. Typisch introspectieve wintermuziek. Dat allemaal op die warme, geruststellende toon, of is het berusting? Tekstueel zit het album dan ook goed in elkaar, maar het laat geen blijvende indruk achter. Dit komt doordat de luisteraar zich eerder zal laten meevoeren door de warme klanken en heerlijke sfeer. Zoals eerder al beschreven, is het echt muziek om je in onder te dompelen.

Toch is er af en toe wel degelijk verandering te horen. Het album klinkt minder rauw en er is ruimte voor andere instrumenten, zoals mondharmonica of synthesizers. Wanneer deze synths de ruimte krijgen valt er plotseling ook een vleugje ambient en dreampop te bespeuren, zoals het meest duidelijk te horen in afsluiter I Live Now As a Singer. Maar bij sommige artiesten hoop je juist dat ze nooit te veel zullen veranderen. Bij dat groepje hoort ook Julie Byrne.