Tussen 1979 en 1982 was het Engelse Fischer-Z een succesvolle new wave act. Singles als The Worker (1979) en So Long (1980) deden het ook in Nederland goed. Het album Red Skies over Paradise schaarde zich onder de 20 bestverkochte albums van ons land in 1981. In datzelfde jaar stond Fischer-Z ook op Pinkpop, samen met onder meer U2 en Madness. John Watts, frontman van de band, had in Nederland zelfs een fanclub.

Fischer-Z stond na 1981 een tijdje op een zijspoor maar maakte tussen 1987 en 2003 toch weer een aantal platen. Ondertussen was ook de solo-carrière van Watts op gang gekomen en met dit Morethanmusic voegt Watts een nieuw hoofdstuk aan zijn solo-discografie toe. Het is een rijk gearrangeerd album dat meerdere gezichten heeft en alleen daardoor al aardig weet te boeien. De vocale capriolen van Watts – hij kon nogal eens een bariton met een hoog stemgeluid afwisselen binnen nummer – blijven binnen de perken.

Sommige tracks zijn niet veel meer dan lekkere, pittige en wat voldane songs die je kunt verwachten van een muzikant die zich niet meer hoeft te bewijzen: het prettig rockende Bring It On bijvoorbeeld. Hier komt via name dropping Watts’ muzikale vorming nog eens voorbij. All The Workers en Hello Hello klinken wat traditioneler en zijn radiovriendelijke passanten. Het rustige The Greatest Gift is degelijk, al blinkt Watts niet uit. Hij komt als zanger beter over in de afsluitende ballad I Shake My Head, de mooie afsluiter die zich twintig minuten later aandient.

Gelukkig weet Watts op andere momenten precies doel te treffen en lekkere, verhalende popsongs met een Brits tintje te brengen, songs die dankzij zijn muzikale en tekstuele vondsten al snel om een nieuwe draaibeurt vragen. Dan krijg je wat je van deze gevatte Britse 55-plusser met een flinke culturele bagage mag verwachten.

De beheerste openingstrack, het observerende relatiedrama Obvious, beloofde al wat. Een lekker minimale drumtrack, een dartele piano en veel ruimte voor Watts’ voordracht. Het hieropvolgende ‘Head On’ trekt de boel ineens een stuk breder en is een lekker luchtig voortjakkerend nummer met pit. Ook de single Delicate is een leuke, stevige en catchy track. Geen hoogvlieger, maar absoluut niet vervelend.

The Wave, een nummer dat al wat langer uit was, laat een ragfijne, snelle piano horen en houdt de boog continu gespannen. Het nummer is gebaseerd op een reddingsactie bij een tsunami. John Watts gebruikt hier zijn stem maximaal, en dit maakt het nummer des te spannender. Imposante climaxen en een eenvoudige maar doeltreffende melodielijn doen de rest.

Een ander hoogtepunt is Perfect Timing. Een fris pianogeluid, een relaxte drive en een beeldende tekst: John Watts in de auto op weg om een vliegtuig in Luton te halen. Downtown Londen en omgeving trekken aan je voorbij. Viool en trompet geven dit vermakelijke en prima nummer een eigen karakter. Ook Feature Film valt op, voornamelijk doordat dit feitelijk gewoon een dik aangezette dance track is. En waarom ook niet? URSo is krachtig door zijn eenvoud en heeft lekker Brits karakter. Hier horen we de oude John Watts weer. Zijn stemgeluid blijft markant!

Morethanmusic is een genietbaar album dat dankzij een aantal originele en vakkundige gesmede songs de middelmaat ontstijgt. Eigenlijk hadden we ook niet anders verwacht van John Watts. John Watts presenteert Morethanmusic op 20 november in Podium Victorie te Alkmaar. Het is de enige show in Nederland.