Nee, John Coffey is niet naar de frontman genoemd, en ja, die zanger maakt wel indruk als hij staande op de handen van het Pinkpop publiek in 2015 een biertje vangt en deze rustig opdrinkt. David Achter de Molen bekt gewoon niet zo lekker, dus begrijpelijk dat je voor de naam van een uniek Stephen King personage kiest. Menigeen kent de The Green Mile verfilming, maar linkt John Coffey niet direct aan de vriendelijke humane reus welke onschuldig in de gevangenis verblijft. Valt er verder nog iets zinnigs over de Utrechtse hardcore punkband te vermelden? Ja, in 2016 besluiten ze om voor onbepaalde tijd te stoppen, terwijl ze in de verziende samenstelling net op het punt staan om naar een groter publiek door te stoten. Vergeet niet dat de band al acht jaar actief is en dat ze debuutplaat Vanity nog met voormalige vocalist Art van Triest en gitarist Twan Eikelenboom uitbrengen welke al snel door David Achter de Molen en Christoffer van Teijlingen vervangen worden.

Four verzilvert de status van het zeer goed ontvangen The Great News, het derde wapenfeit van deze smerig geoliede rockmachine. In de jaren der bezinning slaan ze nieuwe wegen in welke tot afsplitsingen Tusky en Beachdog leiden. Natuurlijk speelt het mee dat ze de in het clubcircuit opgebouwde status hierbij een beetje vergooien en het succes wat achter blijft. Het gezelschap hervindt elkaar en duikt ervaringen rijker opnieuw de studio in. Je hoort deze ontwikkeling in alles terug. Wie verwacht jaren geleden dat ze met de Zeeuwse folky verhalenschepper Broeder Dieleman een track opnemen, en zich aan zijn Nederlandse teksten aanpassen. Naaste heeft hierdoor een vreemd beangstigend duivel uitdrijvend sfeertje en is zowat in de doom metal hoek te plaatsen. Jammer van dat blikkerige drumgeluid, daar valt zeker wat winst uit te halen, op het overige Four werk klinkt Carsten Brunsveld juist erg slagvaardig en geïnspireerd.

John Coffey is vooral een tot in zweet werkende livesensatie die met hun energieke memorabele concertbeleving zieltjes wint. Daarvoor hebben ze de bekerende woorden van Broeder Dieleman niet nodig. John Coffey heeft dat melodieuze intensive van de Achterhoekse rockscene waartoe Shaking Godspeed en Donnerwetter behoren, maar tevens die legendarische stoere Eindhovense Rock City vibe van een Peter Pan Speedrock. Het zoveelste bewijs dat er nog steeds genoeg stevig gitaarwerk in Nederland te vinden is, en het zoveelste bewijs dat rock nog steeds leeft en zeker niet uitgestorven is. Toch ligt de sound van John Coffey vooral in het verlengde van de Zweedse screamo’s van Refused en daar geven ze op Four een eigen draai aan.

Hoe slim is het om Four op de releasedatum groots te promoten. John Coffey staat mooi op Lowlands geprogrammeerd, en het optreden daar valt precies op 19 augustus, de dag dat Four in de winkels verkrijgbaar is. Door de vele werkervaringen en het vrijwel identieke geluid sluiten de inleidende nieuwe nummers perfect op die setlist aan. Fanatieke fans horen het verschil wel, maar toeschouwers die puur voor een feestje komen, boeit dat allemaal wat minder. Die willen gewoon knallen, en schaffen na afloop hopelijk die nieuwe plaat aan. Zo maak je reclame, en zo pak je die positie als retestrakke festival act genadeloos terug. De monsterriffs zijn nog steeds intact, het crowdsurfen, de moshpit, wat hebben we dit gemist. Maar goed, laten we het vooral over Four hebben.

Eventjes warmlopen is er niet bij. Sing and Hope It’s Out of Tune kost de gemiddelde vocalist zijn stembanden, David Achter de Molen is het gewend om het uiterste van zichzelf te vragen. Hij is er klaar voor, de eerste knock-out is al uitgedeeld. Doorbreek de sleur en ga tot actie over. Een hersenspoelende wake up call tegen de wekelijkse frustraties van de dagelijkse normalisatie. Veel meer heeft John Coffey niet nodig om die overtuigende koppositie te herpakken. Tegendraadse Steam Waltz ritmes en haken op die ontwrichtingsdrang in. Het zijn veldspelers, welke enkel het in beweging zetten van de massa tot doel hebben. Versterkers zijn gemaakt om het geluid mee aan te jagen, dus daarvoor worden deze voluit ingezet. Het is allemaal zo eenvoudig, het hoeft ook niet moeilijk te zijn. Het is erg gemakkelijk om de rest van Four met dit soort dynamische TNT bommetjes te vullen, maar geeft het ook voldoening en loop je hierdoor niet het risico om vervolgens uitgeblust opnieuw een sabbatical in te lassen?

John Coffey smakt juist naar die vernieuwingsdrang. Hoe lang hou je het nog vol om een uur de longen uit het lijf te schreeuwen. Een jaar? Vijf jaar? Daarna ben je volledig gesloopt en loopt je rocksterren carrière op zijn einde. Een beetje tegengas is een pure noodzaak, en dan is producent Adrian Bushby de geschikte persoon om de oerschreeuw van David Achter de Molen te coördineren en te temperen, zonder hierbij de intensiteit uit het oog te verliezen. Met het melodieus gezongen destructieve Bomb Culture verstevigen ze dit standpunt, en bevestigen ze dat er niet alleen luidruchtig uitgepakt wordt. Dat de donkere This Place Is Placeless hardrock een hoog Foo Fighters gehalte heeft is begrijpelijk met Adrian Bushby achter de knoppen. Zijn samenwerking met de meer klantvriendelijke Nirvana rip off is overduidelijk hoorbaar. Vergeet niet dat hij tevens grootheden als Muse, Placebo en The Darkness sturing geeft. Het belang van deze producent is zelfs zo groot, dat hij onderhand als extra bandlid genoemd kan worden.

John Coffey maakt hierbij zelfs van synthesizers gebruik, waarmee ze de link naar de jaren tachtig new wave of British heavy metal leggen. Met River Runs Dark bevinden ze zich op het Amerikaanse oldschool thrashmetal vlak. De theatraal opbouwende The Sunset emocore toetsenwerk wijkt hier niet zoveel van af. Adrian Bushby besteedt meer tijd in de structuur van de albumtracks, hoe speel je met tempo en subgenres, zonder de aandacht van de luisteraar te verliezen. De maniakale gekte komt tegen het einde van Four weer in het stomende aan Faith No More gelinkte The Revenue Was Sick! terug, waar de band als een gefreakte bloedhonden freejazz band van zich afbijt. In het afsluitende Gaze at the Horizon predikt hogepriester David Achter de Molen voor zijn eigen parochie. Vergeet het verleden en richt je op een hoopvolle toekomst. Het zal het publiek worst wezen, die willen vooral stevig tekeer gaan. En zo is het maar net, Four voldoet volledig aan die vraag, en bevredigt tevens de behoefte van de bandleden om de horizon te verbreden.