Vijf jaar lang was er geen nieuw Lost Themes album van John Carpenter zijn trio. Ook bestaande uit zoon Cody en petekind Daniel Davies. Dit is opvallend, aangezien het kort op elkaar zittende releasetempo van deel I, II en het REMIXED album. Was het enthousiasme weg, de energie op, of natuurlijk het meest gehoorde excuus tegenwoordig……de COVID tijd? Gelukkig niks van dit alles, aangezien filmregisseur David Gorden Gorden Green op respectvolle wijze de Halloween franchise opnieuw opgestart heeft. Daarvoor wilde hij Carpenters trio als officiële soundtrack composers. Zo gezegd, zo gedaan en het is de bedoeling dat ze gaan componeren voor nog twee films, na de in 2018 uitgekomen eerste film die op goede kritieken kon rekenen. Voor nu is het echter “back to business” met een nieuw deel in de Lost Themes serie. De soundtracks zonder films, zeg maar.

Bij de openende titeltrack valt gelijk op hoezeer Carpenter mikt op de herkenbaarheid die de luisteraar met name op deel I te horen kreeg: catchy melodietjes, zenuwslopend en pulserend voortstuwend. De sound  waar hij bekend om staat, maar waar we bij de redactie destijds over schreven:  “Lost Themes is overbodig, omdat je nog steeds liever de Halloween soundtrack uit de kast zal trekken.”  De variatie is dus met name op het eerste gedeelte van Lost Themes III: Alive After Death ver te zoeken. Iets wat door veel fans ongetwijfeld toegejuicht zal worden. Het zorgt er namelijk wel voor dat dit album echt klinkt als één geheel. Het zou een soundtrack kunnen zijn voor een niet bestaande Carpenter film. Terwijl de verscheidenheid van II juist het gevoel opriep te luisteren naar een dwarsdoorsnede van heel z’n filmografie, sfeerschetsen voor: actie, scifi, thriller en horror. Deze nieuwe worp blijft rotsvast in de horror soundtrack hangen.

Gelukkig is het ietwat stoffige geluid, dat die eerste worp kenmerkte, wel verdwenen en hoor je lekker dat organische, heldere bandgeluid dat II zo kenmerkte. Halverwege de tracklijst wordt gelukkig ook het geluid wat rijker. Vampire’s Touch koppelt de vertrouwde synthpartijen en onheilspellende sfeer aan pompende techno beats. Daar krijgt het daaropvolgende Cemetary een flinke tik van mee, maar door de doomy gitaren en doortimmerende ritmesectie hoor je er ook een krautrock invloed in terug. Het rauwe The Deadwalk is wellicht het stevigste wat Carpenter ooit heeft opgenomen en flirt met industrial, EBM en metal. Onderwijl gaat het oor voor de typerende Carpenter melodie nooit verloren. Heerlijk uitdagend en stevig doorbeukend.

Zo is het een album met twee gezichten geworden. Enerzijds is er de terugkeer naar meer vertrouwde melodieën en  herkenbare horror sferen resulterend in voorspelbaarheid en gebrek aan variatie op het eerste deel van de tracklist. Een aanrijking van een warm nostalgische deken die bij de fans goed in de smaak zal vallen. Anderzijds is er de plotselinge omslag op het tweede gedeelte van dit album, waar toch weer deels uitdaging en experiment wordt opgezocht. Terwijl de herkenbaarheid nooit verloren gaat. Vooral die uitdagende kant valt toe te juichen, maar het is volkomen begrijpelijk dat er ook aan de trouwe fans gedacht moet worden.