Filmregisseur- en soundtrack composer John Carpenter heeft er duidelijk nog steeds zin in. Na vorig jaar uitgekomen te zijn met Lost Themes – een album dat voor het eerst nieuwe muziek bevatte zonder dat deze onderdeel was van een film soundtrack – is daar nu alweer Lost Themes II. De roep om een nieuwe film van zijn hand blijft hard klinken, maar voorlopig zullen we het met enkel zijn uit duizenden herkenbare soundscapes moeten doen. Gelukkig hoorden we op Lost Themes al dat hij het componeren nog niet verleerd is. Nog even filmisch en spannend, met die typerend voortstuwende synth-lijntjes en pompende beats. Urgent klonk het echter niet en zelfs een beetje stoffig. Fan service voor hen die simpelweg snakten naar nieuw soundtrack werk van zijn hand. Toen was daar na enkele maanden plots het Lost Themes Remixed album waar 8 artiesten een cover mochten opnemen van Lost Themes. Opeens was daar de urgentie wel, net dat beetje extra creatieve impuls en frisheid om mee te kunnen in de huidige tijd.

Carpenter (en zijn band bestaande uit zoon Cody Carpenter en petekind Daniel Davies)  moet Remixed ook gehoord hebben, denkende dat het inderdaad creatiever kon. Of is het slechts het hechtere samenspel wat het trio nu lijkt te hebben? Hoe je het ook wend of keert, Lost Themes II klinkt als een echt band-album: gitaar, bas, drums en toetsen zorgen voor een rijker totaalgeluid. Minder gefocust op slechts die synthesizers. Dit is al gelijk goed te horen op opener Distant Dream waar de stug doorpompende ritmesectie doet denken aan krautrock. Gitaar en typerende Carpenter synths zijn nauwelijks van elkaar te onderscheiden maar zorgen voor dat onmisbare geluid waar de fans zo naar verlangen en subtiele koortjes maken het af.  Dit is hoe je het Carpenter-geluid moderniseert en krachtiger maakt, zonder dat de herkenbaarheid verloren gaat. Opvolger White Pulse klinkt met zijn belletjes en melodieuze synthlijn als een dikke knipoog naar zijn alom geprezen Halloween-soundtrack, maar weet door verrassend bombastische drums en subtiele strijkers toch te verrassen. Op die manier horen we twee ijzersterke openers die de fans van het oude werk zal bekoren, maar ook duidelijk iets nieuws in petto hebben

Al snel laat de band echter horen niet te willen blijven hangen in de typerende horror-synth sferen. Tracks als Angel’s Asylum, Dark Blues en Virtual Survival domineren met stoere, dik aangezette gitaarpartijen. Daarom lenen ze zich meer voor een pulpy actiefilm, zoals zijn eigen They Live bijvoorbeeld, maar ook onder een 80’s ode als Adam Wingards The Guest had het prima gepast. Tracks als Windy Death en Last Sunrise laten vervolgens een heel dromerig ambient geluid horen, dat haast neigt naar New Age. Het is op die tracks dat de band een beetje voorspelbaar voortkabbelt. Zo zijn er nog een handjevol tracks die het niveau van het album iets naar beneden halen, omdat ze iets teveel blijven hangen in voorspelbaarheid, maar gebrek aan creativiteit ligt het niet aan. Hooguit het te monotoon doortrekken van bepaalde sferen of melodietjes.

Het Carpenter trio varieert er op Lost Themes II vooral lekker op los. Maar wil de fanbase dat wel? In de wandelgangen hoor je stiekem al kreten als  “deel 1 was vele malen beter”, van de verzuurde fan. Correctie, de eerste worp was rechtlijniger en klonk meer vertrouwd. II is daarentegen gewaagder, gevarieerder, creatiever en slaagt er bovendien in het vertrouwde Carpenter-geluid te ontdoen van het stoffige jasje zodat het meekan met deze tijd. Laat die verstokte fans maar mopperen….