Ook op zijn derde reguliere album grossiert Jens Lekman weer in zwoele en romantische pop die soms met een knipoog naar het kitscherige neigt. Zijn kwaliteit als songschrijver is evident en dat is, samen met zijn toegankelijke geluid, de voornaamste reden voor het succes van zijn platen.

I Know What Love Isn’t wordt vooral gevoed door de stukgelopen relatie van Lekman. Deze louterende ervaring in het leven van de 31-jarige Zweed zorgde ervoor dat hij deze plaat als een soort ‘debuut’ beschouwt. En dat terwijl hij toch al kan wijzen op een flinke discografie. Het album kent al snel een paar veelbelovende momenten: Erica America, met vrouwelijke gastvocalen, is vakkundige, akoestische pop met een smaakvolle saxofoon. Hierna volgt meer bijna perfecte pop met Become Someone Else’s. Hier is het een dartele piano die de puntjes op de i zet. Ook het onstpannen Some Dandruff On Your Shoulder trekt deze fijne popsferen door, met als smaakvol extra’tje de inzet van dwarsfluit. Zonder dat een van deze tracks zich ontvouwt tot een echte, volbloed popparel weet Lekman toch te overtuigen. Zijn muziek heeft hier iets prettig ouderwets, als de muziek van een seventies-songwritersalbum waar het stof van af is geblazen.

Hierna valt I Know What Love Isn’t even wat terug, om met The World Moves On vervolgens weer de aandacht te trekken. De combinatie van percussie, een dun en groovy gitaartje en de immer smaakvolle fluittonen ademt wederom de jaren zeventig. Met de al langer bekende song The End Of The World Is Bigger Than Love levert Lekman de meest poppy en ook meest geslaagde song van het album af. Deze track is meer dan beloftevol, een typering die opgaat voor de meeste songs op de plaat. Nee, The End Of The World… is melodieus, zonnig en vooral ernstig pakkend. Kortom: een perfecte nazomerhit. De hierop volgende titeltrack mag zich overigens ook scharen onder de betere songs van dit album, al ligt hier de kitsch wel op de loer. Het zoetgevooisde stemgeluid van Lekman – inclusief accent – heeft bovendien geen onbeperkte houdbaarheid.

Jens Lekman piekt niet met I Know What Love Isn’t, daarvoor worden de fraaie aanzetten van de songs te weinig vervolmaakt. Maar hij zal ook geen fans verliezen met dit smaakvolle, relatief spaarzaam geproduceerde album.