Nadat de indie dreampoppers van Misty Dixon in 2002 in de afrondingsfase van hun debuutplaat Iced To Mode verkeren en de kernleden Dave Tyack en Jane Weaver tevens het eerste solo uitstapje Like An Aspen Leaf van laatstgenoemde hebben afgeleverd, is er de behoefte naar een welverdiende vakantie. Alleen keert Dave Tyack nooit meer terug en wordt als vermist opgegeven. Na een periode van hoop en onzekerheid komt twee jaar later het trieste bericht naar buiten dat zijn stoffelijke resten in Corsica zijn teruggevonden. Blijkbaar is hij door een ongelukkige valpartij overleden. Jane Weaver last een bezinningspauze in, en zet uiteindelijk die volgende carrière stap met de duistere Seven Day Smile gitaarfolk.

De Liverpoolse blondine werkt vervolgens smet leden van Doves, Elbow en singer-songwriter Badly Drawn Boy samen. Chris Martin hangt aan de telefoon omdat hij dolgraag een fragment van de Silver Chord track in de Coldplay song Another’s Arms wil gebruiken. Een juiste beslissing om een doorstart te maken en de muziekwereld niet vaarwel te zeggen. Het accent is ondertussen vanuit hemels trippende krautrock elementen de sfeervolle ritmische elektronische kant op verschoven. Ze werkt in de tussentijd ook aan de Fehérlófia soundtrack, een dertig jaar oude film die onder de bandnaam Fenella van muziek wordt voorzien. Op vrijdag 5 maart verschijnt haar negende studioplaat Flock.

Flock is luchtiger, bijna tekstueel humorvol te noemen. Na bijna twintig jaar heeft ze het dramatische zwaardragende verleden van zich afgeschud. Een opgelucht eindresultaat waarbij ze weer durft te dromen, en durft te dromen om deze dromen te verwezenlijken. Die zweverige Heartlow dreampop is volgens jaren negentig styling uitgewerkt en bezit dat mysterieuze grimmige rafelende grungerandje, al is de rest van de invulling niet overwegend grijs maar heeft de diverse disco veelkleurigheid. De bordeauxrode The Revolution of Super Visions nachtclubfunk is uitermate voor de dansvloer geschikt. Het grijze musje heeft zich tot een ware veelzijdige diva ontwikkeld. Eindelijk is de dolende nachtmot tot een sprankelende rondfladderende vlinder ontpopt.

Stages of Phases heeft het zuchtende veilige krautrock verlangen, maar gaat al snel naar retrogevoelige zwoele Goldfrapp glamrock over. Die vrijheid en blijheid neemt een loopje met haar in het met stemsamplers volgestopte Modern Reputation, het is net teveel van het goede. Een chaotische opeenstapeling van stembeheersing die een vervelende jeukende kakofonische uitwerking heeft. Bij het in seventies gehulde fluitwerk en de in treurnis gevulde Flock titelstuk hobopartijen pakt dit weer wel verrassend goed uit. Ze gebruikt haar hoge kopstem in het soul badende zonovergoten Sunset Dreams op een mannelijke manier, waardoor het bijna androgeen klinkt.

Het is bijzonder dat Jane Weaver rond haar vijftigste levensjaar die jeugdige frisse sensualiteit ontdekt en dat die oude geest in het te jonge lichaam eindelijk de berustende afsluitende weg naar buiten vindt. Flock flirt met muziekstijlen, is uitdagend sensueel en vooral heerlijk onbevangen. Een nieuwe fase dringt zich op, met daarin de onschuld en buigzaamheid van een prille artiest. Je vergeet bijna dat we hier met een ervaren volwassen talent te maken hebben, die nu opnieuw tot bloei komt.