La Petite Mort is de eerste James-plaat sinds Hey Ma uit 2008 en de eerste sinds 1993 waarop we de orginele line-up van de groep horen. De band uit Manchester gaat al meer dan dertig jaar mee en kende zijn hoogtijdagen natuurlijk in de vroege jaren negentig met de albums Gold Mother, Seven, Laid en singles als Sit Down, Born Of Frustration en Sometimes. Overigens, hiervoor al, midden jaren tachtig, toerde de band met The Smiths. Het zorgde er mede voor dat het James-debuut uit 1986 niet onopgemerkt voorbij ging.

Zanger Tim Booth verloor in korte tijd zowel zijn moeder als zijn beste vriend. Het is dan ook niet verwonderlijk dat sterfelijkheid een achterliggend thema is geweest bij dit album. Toch is La Petite Morte een vrij opbeurende plaat. Een song als Curse Curse is clubmuziek met een flinke scheut Eurohouse en ongecompliceerde teksten. Het is even wennen. De single Moving On blijft wat dichter bij huis: een warme uptempo track met stuwende bas en een fijne trompet: ‘I’m on my way! Leave a little light on!’ De andere single, Frozen Britain, herbergt de titel van het album maar lijkt juist een ode aan het leven.

La Petite Morte staat vol prettig in het gehoor liggende indiepop die soms wat elementen uit de dance plukt om verderop weer violen en trompet te laten horen. James klinkt echter ook muzikaal licht verteerbaar en weinig verrassend op dit album. Een track als Gone Baby Gone opent met een lekker basintro, schakelt om naar meer folky sferen maar loopt vervolgens vast op magere ideeën. Openingstrack Walk Like You is een lang uitgesponnen nummer met sterke momenten maar blijkt als geheel toch wat clichématig.

Het mooiste nummer is wellicht Interrogation: een ontroerende melodie uit de trompet,  donkere sequences en Booth die met zijn ontwapenende zang in het hart treft. De climax is als een langzaam aanzwellende, warme storm. De door piano gedragen ballad All In My Mind mag zich ook onder de mooiere songs op dit album scharen en had niet misstaan als finale. In plaats daarvan horen we echter nog de rollende pianoklanken van Quicken The Dead en het atmosferische All I’m Saying. Twee tracks die er voor zorgen dat La Petite Mort waardig eindigt. Hoewel de heren van James hier en daar vergeten hun decennialange ervaring in te zetten voor iets meer muzikaal lef, leggen de Mancunians toch weer een evenwichtig en genietbaar album neer.