Na vijftien jaar aan muziek schrijven stelt Gaëtan Vandewoude zich bewust de vraag waar hij muzikaal met Isbells in het leven staat. Het kunstje beheerst hij ondertussen wel, en als het als een kunstje aanvoelt, dan is het tijd om naar nieuwe invalshoeken te zoeken. We worden allemaal ouder, verleggen onze doelen en stellen privé het gezinsleven centraal. Familieleden overlijden, vriendschappen verwateren, kinderen groeien op en bereiden zich op de toekomst voor. Een goede vriendenclub gunt elkaar ook het succes. Chantal Acda is in verschillende projecten actief en heeft solo naam gemaakt. Christophe Vandewoude heeft net als Gianni Marzo en Gerd Van Mulders een zekerheid bij Marble Sounds opgebouwd en klust tevens net als Gaëtan Vandewoude bij Soon bij. Het melancholische Isbells blijft die jeugdliefde, waarmee je om de paar jaar heimelijk vreemd gaat.

Om zichzelf te prikkelen stelt Gaëtan Vandewoude een aantal doelen in een manifest samen waaraan zijn muziek moet voldoen.

– Wees eerlijk, vriendelijk en transparant
– Kunst is van mensen, door mensen voor mensen
– Delen bestaat
– Alles begint met oprechtheid
– Goede vibes en plezier zijn belangrijk in het proces
– Geld, succes en aandacht zijn allemaal secundaire doelen
– Inspireren en geïnspireerd worden
– Neem jezelf serieus, maar niet zo serieus
– Onafhankelijkheid is een deugd
– Alles eindigt met oprechtheid

De puurheid van zijn visie brengt hem bij de essentie van het speelplezier. Een gezonde werkrelatie waarin ieders aandeel van belang is, je elkaar mag aanspreken, elkaar mag voeden en waarin ontwikkeling alleen mogelijk is als je elkaar accepteert. Dan pas ontstaan er groeimogelijkheden en doorgroeimogelijkheden. Het zijn allemaal eenvoudige stellingen, de negen geboden van Gaëtan Vandewoude. Niks sacraals aan, sterker nog, met kleine aanpassingen gelden deze voor elk leerwerkklimaat.

Bij mij viel het kwartje al snel toen ik Isbells in 2010 in Nijmegen als voorprogramma bij Local Natives zag. De gelijknamige Isbells debuutplaat was amper een jaar uit, en men had het voor aanvang vooral over die bijzondere Belgische band, het Amerikaanse Local Natives werd amper genoemd. Zelden zoveel stilte bij een voorprogramma ervaren, zelden zoveel ontroerde tranen bij het publiek gezien, zelden mij bij een hoofdact zo moeten herpakken omdat mijn gedachtes nog bij de supportband ronddwaalden. Stoaling is een waardig vervolg, maar klinkt te Amerikaans. Het intieme Billy is zowat bijna een soloplaat, met Isbells als begeleidingsband. Sosei is zwaar, waarbij Gaëtan Vandewoude zich in het verhalen vertellen verliest en de overige Isbells leden voor de opwinding en afwisseling zorgen.

Ondanks de duidelijk geformuleerde regels voelt Basegemiti toch weldegelijk als het persoonlijke relaas van Gaëtan Vandewoude aan. Waarschijnlijk zijn de taken tijdens het opnameproces gelijkwaardiger verdeeld, uiteindelijk draait het vooral om zijn persoonlijkheid. Ik mis de gebroken vocale zachtheid van Chantal Acda die voor veel meer tegengas kan zorgen, maar misschien wil ze zich bewust ondergeschikt opstellen. Och, ik ben gewoon een groot liefhebber van haar stem, waardoor ik met bepaalde vooroordelen naar Basegemiti luister en waardoor het lastig is om objectief te blijven. Het blijft moeilijk om dat los te laten, maar ik doe mijn best.

Het hemels folky Sparkle & Shine ademt iets futuristisch zweverigs uit. Gaëtan Vandewoude is klaar om zijn vleugels uit te slaan, boven zichzelf uit te stijgen. Het vernieuwingsstartpunt waar de mechanische hartslag door de aardse gitaar en drums een passende plek aangewezen krijgt. De ruimtereiziger op ontdekkingstocht, niet in het heelal, maar juist in zijn naaste omgeving. Met de klein gehouden A Little Bit Longer pianoballad brengt Isbells mij naar die bewuste avond in Doornroosje terug waar ze Local Natives overtroeven. Ook nu schuift een bijna fluisterende Chantal Acda als het geweten van de hoofdvocalist aan, die door zoveel meer levenservaringen zoveel rijker klinkt. A Little Bit Longer is het intieme moment samen, de kinderen slapen en de nacht bedekt het observerende daglicht.

De Modern Time overgang laat je hard ontwaken. Zonde dat je zo abrupt in dat wegdromende moment verstoord wordt, maar dit is ook Isbells. Nachtclub gitaarspel en een meer realistische kijk op het leven. Dagdromen kan altijd nog, en stiekem geniet ik ook wel van die heerlijk solerende gitaar. Modern Time is een aanklacht tegen het zichzelf overbodig in de schijnwerpers plaatsen. Heb je daadwerkelijk iets te melden, of verplicht je jezelf om iets onzinnigs op de sociale media te plaatsen. Die kunstmatige wereld belemmerd het dagelijkse bestaan, belemmerd de mogelijkheid om dierbare herinneringen op te bouwen omdat je alles zo nodig met een smartphone moet vastleggen.

Het bijna klassiek gespeelde gepassioneerde What You Give Is What You Get pianoduet vormt het hoogtepunt van Basegemiti. Het is allemaal zo subtiel fragiel, grootst in het klein houden, met gedempte strijkers en de twee stemmen van Gaëtan Vandewoude en Chantal Acda die aarzelend elkander overstemmen, zonder zich schreeuwerig op de voorgrond te plaatsen. Door dit soort tracks wordt je steeds meer verliefd op Isbells. Het vintage seventies Looking at the Same Sun slaapliedje is van dezelfde klasse. Als Chantal Acda met haar gedragen emotionele stem een boodschappenlijstje voorleest, zal ze mij al ontroeren. In de melancholische kilte van Looking at the Same Sun dwingt de onvermijdelijke afstand tot eenzaamheid, uiteindelijk zorgt de zon voor de verbondenheid. Vreemd genoeg voelt Looking at the Same Sun niet als een duet aan, maar als twee verschillende gezongen stukken die later zijn samengevoegd. Waarschijnlijk is dat ook de gedachte hierachter. Een andere plek, maar wel die gebondenheid.

Het zwoele How Do You Know ademt het nachtleven clubcircuit uit en haakt net als Modern Times op die onpersoonlijke internet problematiek in. Bordeauxrood fluweel funky, en zo kenmerkend voor de stadse Belgische rockscene. In het beklemmende zenuwachtige Day Five and Twelve ritmespel bezoeken straathoek nachtblazers de krautrockwegen. Een fraaie experimentele compositie waarbij Isbells met jazzy percussie en uitbundige heimweezang hun grenzen verbreedt. Hier komen de opgestelde regels dus wel samen en zorgen deze tot een explosief geheel waarin iedereen voldoende in het heftige eindspel tot zijn recht komt. Het filmische Matchday schets beelden, en ondanks dat er genoeg onderhuidse spanningen onder verborgen liggen komen deze net niet tot een expressieve uitbarsting. Het blijft broeien, het blijft kietelen, het blijft wroeten, maar de gehoopte climax blijft uit.

Het Joy Wellboy duo mengt zich in de Apoplexy Americana discosong. Isbells maakt het onmogelijke mogelijk, gooit heilige huisjes om en geeft er een flitsende draai aan. Alleen voelt het hierdoor en door de stemvervormer wat onwennig aan. Is dit de Isbells die je wil horen? Blijkbaar geloven ze er zelf wel in, deze zwoele song wordt niet voor niets als single gelanceerd. Inspireren en geïnspireerd worden, ja het past wel in de visie. The Worst Part Ever breekt met familiebanden, mensen groeien uit elkaar, bouwen een nieuw bestaan op. Uiteindelijk moet je bakens verzetten om weer bij elkaar te komen. Soms met goed resultaat, soms werkt het niet. Ook dat moet je accepteren. Een heftige eindconclusie, zo steekt het leven echter wel in elkaar. Basegemiti staat bol van de Gaëtan Vandewoude vertellingen, het uitgangspunt is doordacht positief. De neuzen staan nog niet allemaal gelijkwaardig dezelfde kant op, misschien is dat niet eens zo belangrijk en heeft Isbells juist een architect als Gaëtan Vandewoude nodig om de bouwstenen van cement te voorzien.