Het Leuvense Isbells leek even van de kaart te zijn verdwenen maar is gelukkig terug met Sosei, het vierde album inmiddels. De titel van de plaat verwijst naar de Japanse dichter en monnik Sosei Hoshi. De fraaie hoes is eveneens Japans en afkomstig van de schilder Shoichi Hasegawa.

Het is op Sosei wederom vooral de stem van Gaëtan Vandewoude die de muziek haar karakter geeft. Zijn zang is veelal bewerkt maar blijft doorgaans nog binnen de grens van het aangename. Dit zorgt, in combinatie met de soms confronterende teksten, voor een album dat bij vlagen behoorlijk indringend is, al zorgt de gracieuze en even lichte als diepe muziek voor genoeg ruimte.

Sosei is tekstueel dus geen lichte kost: de lang uitgesponnen opener Means To An End is de weergave van een zoektocht naar een (nieuwe) bestemming en de The Philosopher draait om verlamming en wachten op bevrijding. 2 Words is beklemmend en spreekt van ‘a brick wall bursting’ en ‘I think I’m lost’, de kalmte wordt doorsneden door scherpe gitaarnoise. ‘Hold my head like a piece of glass’, zingt Vandewoude op One Cause, een song die minder overtuigt, vooral door de wat zeurderige, bewerkte vocalen, geheel in stijl van menig hedendaags singer-songwriter-radiohitje. Hier zet de muziek dan net te weinig tegenover. Elders op de plaat is die balans doorgaans wel goed.

Gelukkig heeft Isbells dus het nodige goeds en afwisselends te bieden. Push You Away zweeft regelmatig weg maar is vooral intiem, klein en akoestisch. Tired is zelfs bijna rudimentair te noemen. De single die enige tijd geleden het album mocht aankondigen, Father, is juist steviger, soms machinaler en ook afstandelijker. Dat laatste wordt door de persoonlijke herinneringen aan een overleden vader echter weer ontkracht. Het nummer is muzikaal een interessante en ruwere stap opzij op dit verder verfijnde album.

Met The Utmost Way voert de band het tempo op, zonder dat fijnbesnaarde te verliezen. De titelsong, met zijn fraaie instrumentatie en ruimtelijke karakter valt op door een mooie wending waarbij drums en bugel de track nieuwe wegen doet inslaan. De elektronica op dit album komt van de omnichord en Maschine, een digitaal audio werkstation. Het zijn, samen met onder meer kalimba en bugel de fijne extra ingrediënten op deze plaat die vooral uitblinkt in verfijning en diepgang.