Met The Creek Drank the Cradle eist het veelbelovende uit South Carolina afkomstige Iron & Wine folk gezelschap een plek binnen het alternatieve circuit op. Na twee gigantische sterke opvolgers verslapt de aandacht en komt de band helaas ook met wat wisselvalliger materiaal. Tussendoor trakteert de band hun fans nog wel met het overtuigende eerste deel uit de Archive Series. Restmateriaal wat na hun debuut wordt opgenomen, maar wat vreemd genoeg op de plank blijft liggen. Er volgen twee veredelende singles voordat de The Shepherd’s Dog Acoustic unplugged sessie als vierde gedeelte op de markt verschijnt en ze er weer eventjes naar die veelbelovende bloeiperiode uitwijken.

Eindelijk brengt frontman Samuel Beam het vijfde deel van zijn archiefstukken uit. Reikhalzend kijkt men erna uit, omdat het hier de beruchte Tallahassee Recordings betreft. In principe is dit daadwerkelijk de allereerste Iron & Wine plaat, dus nog voor The Creek Drank the Cradle. Tot nu toe zelfs het hoogtepunt uit die gigantische geplunderde schatkist. Sterker nog, al vanaf de eerste luisterbeurt word ik verliefd op deze plaat. Ik durf zelfs stellig te beweren dat het in de korte tijd dat ik Tallahassee Recordings beluister tot mijn persoonlijke favoriet van Iron & Wine uitgegroeid is.

Alles valt met de opnames die eind vorige eeuw plaatsvinden op zijn plek. Opeens begrijp je waarom het alternatieve Sup Pop label voor de afwijkende country folk sound van deze getalenteerde sfeervolle rootsband valt. De tracks hebben dat ongepolijste van het vroege The Walkabouts werk, de soul van The Afghan Whigs, het ruwe van de grunge maar dan vooral de bezieling van The Winding Sheet. Deze poging van Mark Lanegan en Kurt Cobain om een primitieve blues plaat te maken straalt zoveel pijn en lusteloosheid uit, welke door de heftige drugsverslaving veroorzaakt wordt waarmee de zangers te maken hebben. Grimmig, primitief en gitzwart. Verloren op de afgrond wankelend.

Het druilerige regenachtige Why Hate Winter is een deprimerende zwaarmoedige opener. Veilig jezelf tegen de kou onder een dekentje verbergen, welke gelijk aan de warmte en geborgenheid van een vrouwenschoot staat. De soundtrack van de grijze Seattle sound, gezien door de ogen van de in Columbia gevestigde Samuel Beam en zijn maatje EJ Holowicki. Feitelijk verwoord Why Hate Winter de fase waarin alle beginnende bandjes verkeren. De nachtelijke sessies, inclusief de eenzaamheid en de onzekerheid van de toekomst. Financieel geen vetpot, en mondjesmaat je publiek opbouwen. Het is een naargeestig nummer, waarbij vooral leegte en verdriet de woorden zijn die in mij opkomen. De neurotische emotie is bij de kern gehouden, zo primair mogelijk. Maar oh wat is dit toch allemaal zo verschrikkelijk bloedmooi.

De mondharmonica houdt in de eerste minuten nog zijn adem in, om zich vervolgens halverwege This Solemn Day bij de sobere gitaarakkoorden en ritmische hartslagen te voegen. We volgen Iron & Wine vanaf de eerste stappen naar hun uiteindelijke geluid, maar blijkbaar is de band vergeten dat juist in deze zoekende fase zoveel kracht zit. Subtiel introduceren ze in John’s Glass Eye als een nieuwe uitgenodigde gast de slide gitaar. Gedurende de Tallahassee Recordings schuiven er steeds meer instrumenten aan. Bezoekers die vervolgens nooit meer vertrekken maar standvastig hun woonplaats binnen de komende Iron & Wine discografie opeisen.

De puurheid en de verhalende Samuel Beam voordracht bevestigt nogmaals dat lo-fi niet rommelig en amateuristisch hoeft te zijn. Door de kaalheid gaat de aandacht volledig naar de songs toe, en wordt je niet door onnodige productiekunstjes en tierelantijntjes afgeleidt. Waarom is dit zo lang geheim gebleven? Tallahassee Recordings had de eerste kennismaking met Iron & Wine moeten worden. Een plaat over in strijd verkerende verloren minnaars en verharde agressieve relaties. Soms zelfs op het randje van murder ballads balancerend. Het pijnlijke afscheid gevolgd door toch weer het ziekelijke verlangen naar vastigheid. Misschien is het contrast tussen confronterende teksten en berustende uitvoering net een tikkeltje te groot, waardoor band en platenmaatschappij het niet aandurven om de plaat uit te brengen.