Iron Maiden is al geruime tijd een instituut binnen het heavy metal genre. De band dankt die status net als veel andere NWOBHM bands aan een overweldigende start begin jaren tachtig en energieke shows over de hele wereld. De band debuteerde in 1980 met een ijzersterk album en deed er een jaar later nog een schepje bovenop met het voortreffelijke Killers. In 1982 verscheen de instant classic The Number Of The Beast waarop originele zanger Paul Di Anno was vervangen door Bruce Dickinson die bij Samson was weggeplukt. The Number Of The Beast was een mijlpaal in het heavy metal genre en behoort samen met Screaming For Vengeance van Judas Priest, Ozzy’s eerste twee soloplaten en Saxon’s Strong Arm Of The Law nog altijd tot het beste wat het heavy metal genre voortbracht.

Na de lange The Beast On The Road tournee werd drummer Clive Burr aan de kant gezet en vervangen door Nicko McBrain (voorheen achter de kit bij de Franse band Trust). Die wissel heeft in retrospectief nogal wat consequenties gehad voor het bandgeluid. Burr was een energieke drummer die de composities in de studio en op het podium veel stuwkracht gaf, McBrain is een meer technische drummer die ruimtes invult maar zijn bandmaatjes niet aanspoort of aanjaagt. Het bleek de opmaat voor een minder rauwe, meer melodieuze koers die de band tot vandaag de dag volgt.

Op het vierde album Piece Of Mind schemert die koerswisseling al door. Kant A bevat  materiaal dat doet denken aan de illustere voorganger zoals het gedreven Where Eagles Dare en het rappe Die With Your Boots On, maar ook de fraaie compositie Revelations mag er zijn. Kant B opent uitstekend met The Trooper, een swingend basloopje met daarover heen een twin gitaarpartij zoals we die kennen van Thin Lizzy. Daarna wordt het allemaal minder uitbundig en zakt ook het compositorisch niveau wat in. Liedjes als Quest For Fire, Still Life en Sun And Steel werden in 1983 niet met gejuich ontvangen en zijn later niet uitgegroeid tot hoogtepunten in het oeuvre van de band. Afsluiter To Tame A Land is een episch werkstuk met een interessante opbouw waarin fraai wordt gemusiceerd. Het nummer bleek een sjabloon voor uitgesponnen nummers vol instrumentale passages waarvan er later nog vele zouden volgen. Een andere noviteit die op Piece Of Mind haar intrede deed was de historische en zelfs mythologische context van de teksten. Flight Of Icarus was slechts een voorproefje van de literaire interesses van bassist Steve Harris en zanger Dickinson.

De band en het EMI label waar de band al haar hele carrière onderdak vindt, hadden het dertigjarig jubileum van The Number Of The Beast kunnen vieren met een fraaie re-release, maar kozen ervoor om de eerste acht albums opnieuw op vinyl uit te brengen. Dat resulteert in een fraaie reeks picture discs in luxe klaphoezen met foto’s uit de desbetreffende periode. Vanzelfsprekend is alles uitgevoerd in de hoogste kwaliteit, dus zwaar vinyl en drukwerk van het betere soort. Hoewel het merendeel van de Iron Maiden fans en zeker de eerste generatie alles van de band allang in huis heeft, zal menigeen toch in de verleiding komen deze persingen aan te schaffen. Voor de latere generatie is het een uitgelezen kans om het artwork van Derek Riggs eens op het originele formaat te bekijken in plaats van het kneuterige cd formaat. Dat kon nog wel eens leuke verrassingen opleveren want Riggs verstopte tal van duivelse details in zijn tekeningen. Let straks maar eens op met de hoes van Powerslave.