Vorig jaar nam Ilanois, uit het noorden des lands, in Engeland haar tweede cd op: Chase The Sundown With Me. In een dorp boven Londen werkte de band samen met Simon Gogorly (U2, No Doubt) aan de plaat die de doorbraak  van de band moet betekenen. Het album werd afgemixt door Barny Barnicott die eerder met Editors, Placebo en Stereophonics werkte.

De vorige plaat Do You Hear Me? trok dankzij de krachtige ballad en hit Pouring Rain al de nodige aandacht. Chase The Sundown With Me moet daar stevig overheen. De plaat verschijnt bij PIAS, tot grote vreugde van de band. Ilanois stond bovendien op Eurosonic dit jaar, een onmisbaar podium als je je band in de vaart der volkeren omhoog wilt stoten.

Chase The Sundown With Me klinkt zoals je mag verwachten van een ervaren band die geld en tijd investeert in een plaat: goed. Ilanois koos bewust voor de mix van Barny Barnicott omdat die nog wat van een scherp randje liet horen. Een goede keuze, want bij een glad geluid zou Ilanois dichter bij de mainstream belanden dan de band wellicht zelf zou willen. Bovendien zingt Palstra met veel gevoel voor dramatiek en dat kan gaan tegenstaan na verloop van tijd. Rustigere nummers als bijvoorbeeld Beautiful en Starin’ Into Me trekken Ilanois sowieso al flink in de richting van gevoelige, radiovriendelijke poprock. Dat strookt niet helemaal met de pittigere tracks op Chase The Sundown With Me en de staat van dienst van de eerdergenoemde Britse producers.

Single en titelnummer Chase The Sundown With Me mag het album terecht openen, een prima single die helemaal klopt. Gloedvolle, stevige pop met de herkenbare, indringende zang van Ilan Palstra.  Withoutangelsonourside geeft hier een mooi vervolg aan. Mooi vormgegeven dramatiek, groots en met een oor voor muzikale details en variatie.

Ilanois roept mede dankzij de pregnante zang van Palstra bands als Starsailor en Keane in herinnering. Muzikaal bijten de Nederlanders echter veel meer van zich af, zeker vergeleken met laastgenoemd trio. Dat komt vooral door een mooi en prikkelend gitaargeluid dat soms ruimtelijk en bijna episch is en dan weer agressief. De keuze voor Gogorly en Barnicott heeft zijn vruchten afgeworpen want U2 en Editors hebben hier en daar immers een vergelijkbare sound.

Ilanois boeit nog niet een hele plaat lang. Het instrumentarium mag best wat van de hoofdrol van de zang wegnemen. Palstra opent song nummer zeven So Don’t Tell Me You Know in een wat andere stijl en dat is op dat moment zeker welkom. Helaas lost het nummer de gewekte verwachtingen niet helemaal in. Elders boeit Ilanois meer: met het noeste In Your Eyes en het mooi opgebouwde en met strijkers verfraaide In This Sea On This Stone. Samen met de openingsnummers en de stampende afsluiter Fireflies vormen ze het klinkende bewijs dat Ilanois het best wat van de mainstream verwijderd kan blijven.