Ken je de muziek van Bob Wills? Hou je überhaupt van country? En van jazz? Kun je geen van deze vragen met ‘ja’ beantwoorden, dan is het misschien slimmer om naar een andere recensie te gaan. Omgekeerd geldt, bij minimaal één bevestigend antwoord moet je zeker blijven lezen, dan zou deze recensie wel eens erg interessant kunnen worden. Of beter, het album waarover het gaat zou dan wel eens interessant kunnen zijn om naar te luisteren: What Makes Bob Holler, van The Hot Club Of Cowtown.

Dit is de zevende cd van het trio uit Austin (Texas), dat bestaat uit Elana James, Whit Smith en Jake Erwin. Het album is opgenomen in maar drie dagen tijd en dat nog wel tijdens een tournee van de band door Engeland. Belangrijkste, de inhoud, de muziek die erop staat is een eerbetoon aan James Robert Wills, beter bekend als Bob Wills (1905-1975). Als je nu vraagtekens plaatst bij dat woord ‘bekend’, ja hoor echt, de invloed van Bob Wills op de muziek is erg groot geweest.

Wat hij namelijk deed, in de jaren 30 en 40 van de vorige eeuw, is jazz toevoegen aan de toen gangbare countrymuziek. Dit leverde zeer dansbare muziek op, die waanzinnig populair werd. Hoewel tijdgenoot (en oud bandlid) Milton Brown wordt gezien als de oprichter van de eerste Western Swingband (The Musical Brownies), wordt Bob Wills toch gezien als de koning van het genre: the King of Western Swing. Met zijn band The Texas Playboys was Wills één van dé muzikale helden van die tijd.

Een mooi voorbeeld om maar aan te geven hoe groot Wills’ invloed was: zijn nummer Ida Red werd de blauwprint voor een nummer dat Rock and Rollheld Chuck Berry vele jaren later zou opnemen: Maybellene. Kijk hier maar eens naar Ida Red en luister vooral naar de gelijkenissen:

Al vanaf het prille begin van Hot Club Of Cowtown (in 1996) was Wills het grote voorbeeld voor de band. En dat hoor je nu dus op What Makes Bob Holler, de cd die een tribute moest worden. En is geworden. Direct al op She’s Killing Me hoor je de symbiose van country en jazz. Enerzijds het typische countrygeluid van de viool, anderszijds het typische jazzritme. Enerzijds de Texaanse accenten, anderszijds de jazzy gitaar (zowel slag als solo). Ondanks dat de cd is opgenomen in een studio (London’s Specific Sound Studio) was de idee van de bandleden om te spelen alsof ze live op het podium staan. Dat is ze zeker gelukt, met maar weinig fantasie voelt het zeker zo. Vooral bij de uptempo nummers. Wat je trouwens bij elk nummer weer hoort, is hoe goed de leden op hun instrumenten zijn.

Natuurlijk, het kan maar zo gebeuren, dat de liefhebber van jazz niet van deze muziek houdt, omdat het ‘te veel als country klinkt’. Of dat een countryliefhebber de muziek niet mooi vindt, omdat hij ‘niet van jazz houdt’. Toch is dit album voor beide genreliefhebbers een poging tot luisteren waard. Al was het maar omdat het gewoon erg goed gespeeld is en een swing heeft die beide kanten moet aanspreken.

Een bekende quote van Wills komt voorbij op het nummer Time Changes Everything: “You can change the name of an old song, rearrange it and make it a swing.” Het tegenovergestelde is natuurlijk ook mogelijk, er is altijd risico dat bij zo’n tributealbum de glans van het origineel verdwijnt. Gelukkig is dat hier niet het geval, met What Makes Bob Holler bewijst Hot Cub Of Cowtown anno 2011 nog eens het gelijk van Bob Wills: country en jazz kunnen heel goed samen.