De roots van dit vijftal liggen in Gotland, het Zweedse eiland in de Bamltischee Zee. In  Stockholm ontkiemde hun muzikale talent, Zo’n drie jaar geleden omringde Gustav Johansson  zich met banjospeler Torböjrn Erlands en gitarist Tobias Sundström en een ritmesectie. De naam van het combo, Harper’s Weekly naar het politieke magazine dat tijdens de Amerikaanse burgeroorlog ontstond, is wellicht geen toeval.

De tien songs die Johansson aanbrengt op dit debuut leunen nauw aan bij de Amerikaanse erfenis. De galmende gitaren en harmoniezang ondersteunen de klaaglijke zang  Johansson die naast akoestische gitaar de piano bespeelt. De banjo geeft naast akoestische bas en percussie onveranderlijk het basisritme aan zoals gebruikelijk bij zo’n lekker ouderwetse stringband. Viool horen we niet, bij Harpers Weekly worden subtiel andere instrumentale elementen toegevoegd.

Take Me Back walst op pedalsteel en golvende elektrische gitaar voorbij. Ook fraai balladewerk als Rosie en Go With Me schuifellen op die combinatie. Met de twangende gitaar in de titelsong Morning Comes bevinden we ons meteen in een weids prairielandschap of zijn het toch de uitgestrekte natuurgebieden uit thuisland Zweden? Eigenlijk is dat van geen belang, met een prachtige song als  Where I Wanna Be, weerom ondersteund door dat galmende gitaartje van Sundström, toont Gustav Johansson  zich een uitmuntend singersongwriter en het even naar countrysoul lonkende Find Out kan eveneens onze goedkeuring wegdragen.

Harper’s Weekly blijft met Lost and Free, Oh Me en Walk In The Rain in een aangename pastorale sfeer. Er wordt in schoonheid maar bijzonder sober afgesloten, klaaglijke zang en een snerpende gitaar volstaan voor de afsluiter I Was Lost. In deze rubriek roemden we al eerder uitvoerig de talentrijke Scandinavische rootsscène, die  heeft er met Harper’s Weekly opnieuw een  sterke nieuwkomer bij.