Bij de release van Goldrush deed haar achternaam ergens ver weg een vaag belletje rinkelen. Hannah is inderdaad de dochter van Walt Aldridge, een muzikant die als songleverancier furore maakte in Nashville en lange tijd actief was als producer en stafmedewerker in de Fame Studio.

Walt dirigeerde zijn dochter meer naar de klassieke richting met een piano-opleiding. Als jonge twintiger zocht Hannah haar eigen weg met haar op gitaar gecomponeerde demo’s. Opgroeien in de ‘bible belt’ in Alabama, meer bepaald in de buurt van Muscle Shoals laat zijn sporen na. De songs van Hannah balanceren voortdurend tussen rebelse trekjes en de ontdekking van de wijde wereld, zonder te ontsnappen aan de  strikte moraal van de opvoeding in een milieu dat voor een fundamentalistische toepassing van de Christelijke religie staat.

Het is een nooit aflatende innerlijke tweestrijd die het duistere bij momenten huiveringwekkende songwerk kleurt. De klaaglijke zang die melodieus klinkt maar onveranderlijk met een wat rafelig, rauw randje, grijpt vanaf Dorero  zonder mededogen bij het nekvel, naast de violen horen we de stem van John Bedggood. Portrait Of The Artist Of A Middle Aged Man is al even beklemmend, elektroniche beats aangevuld met toetsenwerk van de alomtegenwoordige multi-instrumentalist en co-auteur Lachlan Bryan neemt duistere spookachtige, spoken word op sleeptouw.

Dreams Of Oblivion,  zwoele, smachtende zang laat je lekker wegdromen op de echo van heerlijke  gitaartjes. “I’m an unbeliever” fluistert Hannah in het countyneske epos op weidse pedalsteelklanken meanderend, vader Walt drijft stroomafwaarts mee met zang en gitaar. Dream Of America, een met vervormde stemmen en twang ingekleurd intermezzo leidt naar de eerste strofe van The Fall door Ben Glover gezongen, gaandeweg ontspint zich een  mysterieus duet.

Aan de overkant van een instrumentaal bruggetje doemt Psycho Killer, een wat vertraagde interpretatie van de Talking Heads song op diepe bastonen en piano gebracht met wat melodieuzere zang deels in charmant francais gedebiteerd maar tegelijk gedrenkt in een haast ondraaglijke kilte die naadloos overloopt in Catacombs. Die morbide soundscape van Damian Cafarella vormt de verbinding met een grandioze ontknoping in een weergaloos The Great Divide.