We zaten er toch wel een beetje op te wachten; een nieuwe plaat van Hallo Venray. Het Haagse fenomeen had immers met de laatste albums Show en Where Is the Funky Party? laten horen dat de sleet er nog lang niet op zat. Laatstgenoemde album was echter alweer van 2017 dus het werd wel weer tijd voor nieuw materiaal. Het pleit aan de andere kant wel voor Henk Koorn, Henk Jonkers en Peter Konings dat ze met Hallo Venray gewoon een tijdje buiten beeld durven te zijn. Immers: er zijn nog andere leuke muzikale projecten te doen en kwaliteit gaat altijd boven kwantiteit, zeker in dit streaming tijdperk.

Bij beluistering blijkt dit twaalfde studioalbum van Hallo Venray weer een fijne, persoonlijke plaat vol happy sad songs die wars is van trends. Rootsy indiepoprock, integer en niet gespeend van humor en relativering. Dat laatste is belangrijker dan ooit en het is ook wat Hallo Venray zijn karakteristieke meerwaarde geeft.

Opener en single Jazz lijkt een staaltje big music aan te kondigen maar spoedig ontvouwt zich strakke rootsrock met vinnige gitaren en ontwapenende zang. ‘Jazz has got my sympathy instead of disapproval’, is de boodschap. Het nummer speelt zich af op de begrafenis van de Nederlandse drummer Louis Debij. Mooi dat deze veelzijdige muzikant hiermee nog even in herinnering wordt geroepen. Na Jazz nestelt de single World As It Is zich al snel in je hoofd. Een lieflijk liedje boven een heerlijke verfrissende ritmetrack. Hoe anders is die derde single Nerds dan weer: een glossy hardrock-intro en hierna een stevige indierocksong met teksten vanuit een nerds-perspectief (‘We just giggle cause we are the nerds’).

In Audience spiegelt de band zich aan het publiek, dat zich meer vrijheden kan veroorloven dan de band op het podium. Maar dan ontspoort de band tóch… Verderop krijgt Hallo Venray op het ingetogen, gedempte At Night gezelschap van viool en contrabas. Fijn en verfijnd. Ook Mailbox is subtiel. Deze fraaie song heeft een prettige loomheid over zich.

Zo weet Hallo Venray zich weer snel voor je te winnen met eigenzinnige en toch toegankelijke songs. Trust is een korte, amusante vertelling over goedgelovigheid. Ready knikt naar sixtiespop. Gelardeerd met handclaps is dit wederom een aanstekelijke track waarin Henk Koorn bij momenten aan Lou Reed doet denken. Met Matrix wordt vlak voor het einde nog even een uptempo track met een donkere onderstroom geserveerd. Echt zwaar wordt het overigens niet want de kopstem van Koorn houdt de boel op gepaste momenten luchtig.

Het is fijn om Hallo Venray er weer bij te hebben op de podia dit najaar. De band slaagt er wederom in vertrouwd en toch fris klinken. De afsluitende track van Coffee and Cake is illustratief voor de aangename speldenprikken die de band wederom uitdeelt: meerdere (praat)zanglijnen, van serieus tot melig en in de finale nog wat lekker knetterend en dwars gitaarwerk. Het laat je met een glimlach achter en zorgt er, samen met alle voorgaande songs, voor dat je Coffee and Cake snel weer een keer opzet.