Half Japanese bestaat al sinds de jaren zeventig. Het is opvallend hoe productief de band rondom Jad Fair de laatste jaren weer is. Crazy Hearts is de vijfde plaat sinds 2016 en de opvolger van Invincible (2019). Nog steeds grossiert de band in songs over liefde en optimisme, afgewisseld met nummers over monsters en andere leukigheid. De muziek is ook nu weer rafelige indierock, die de ene keer wat meer naar poppy overhelt, de andere keer meer naar noise. Zo ‘anti-muzikaal’ als in de beginjaren wordt het niet meer en ook Fairs sympathieke (praat)zang zit frontaler in de mix; Half Japanese is tegenwoordig vrij toegankelijk. Al is dat relatief natuurlijk.

Dus ook op Crazy Hearts, opgenomen in de VS, Spanje en Frankrijk, vinden we weer genoeg typische Half Japanese songs: The Beast Master is stampende indierock met een vertrouwde titel. Late At Night, verderop, kun je ook omschrijven als ‘Zombie time’. Het aanstekelijke optimisme is ook niet van de lucht: op stevig bouwwerkje Wondrous Monster zingt Fair over een ‘brand new start for a brand new heart’ en meldt hij ‘the stars are out tonight’. In Undisputed Champions ziet hij zijn hart als ‘a heart that won’t back down’. Het titelnummer is luchtige, warme indiepoprock met prettig simpele teksten over hoe een crazy heart je jong houdt.

Muzikaal klinkt Half Japanese nog steeds lekker rafelig en onversneden, al is de band ervaren genoeg om de ingrediënten regelmatig aan te passen: het springerige, dynamische And It Is valt op door een lekker orgeltje en korte, soms bevreemdende, breaks en in My Celebrity worden teksten van liefde en idolatie gestut door een prominente bas, terwijl het daarboven geregeld een kermis voor de oren is: wendingen en kleine muzikale lijntjes en details dringen zich op. Het beste nummer is wellicht A Phanton Menace, noiserock met zware passages en zowaar een solo. A Job Well Done is hierna een kalme, zwoele rootsy song.

Door de grote productiviteit van Half Japanese de afgelopen jaren en de nog steeds vrij nonchalante producties kan het natuurlijk gebeuren dat het publiek hier en daar een album mist of dat een plaat wellicht iets te gemakkelijk terzijde wordt geschoven. Dat is te begrijpen maar is toch niet helemaal terecht. Half Japanese levert altijd weer prettig luistervoer met op elke plaat weer een paar groeibriljanten. Jad Fair lijkt zich er in ieder geval niet al te druk over te maken: ‘More joy for this old man’ lijkt het motief achter iedere release.