Green Day gaat na twee conceptalbums die soms maar nipt de term ‘pompeus’ ontliepen weer terug naar de basis. Relatief recht door zee zijnde punkrock die er in luttele minuten wordt uitgegooid. Maar de band geeft er ook nu weer een draai aan.

De mannen van Green Day vullen heden ten dage – als frontman Billie Joe Armstrong niet geveld is door ‘ziekte’, zoals eerder dit jaar of opgenomen is in een afkickkliniek zoals deze week gebeurde – de grootste stadions en zijn headliners op ’s werelds grootste festivals. Een status die niemand op basis van het – overigens nog steeds ijzersterke – doorbraakalbum Dookie van bijna twee decennia geleden had kunnen vermoeden. Doorstoten tot zo’n grote status red je als eenvoudig punkbandje niet als je niet innovatief bent. De vorige twee Green Day albums, American Idiot en 21st Century Breakdown heuse rockopera’s waar voor de smaak een punksausje overheen gegoten was, maar in hun basis neigden ze soms bijna naar progrock. Nu is dat nieuwtje er wel weer een beetje vanaf en zodoende zet Green Day de volgende stap. Volgens de band zijn ze namelijk dusdanig productief, dat ze meteen maar een drieluik hebben opgenomen. ¡Uno! is de eerste van die drie, ¡Dos! en ¡Trè! verschijnen in respectievelijk november en januari.

Muzikaal gaat de band gewoon terug naar de basis. Straffe powerpop, ergens tussen het geluid van AC/DC en The Beatles in. Aanstekelijke refreintjes, ronkende gitaarriffs en meer dan genoeg materiaal om met de vuisten in de lucht gebald mee te zingen. Let Yourself Go en Troublemaker zijn daar bij uitstek voorbeelden van. Maar her en der zitten er ook een paar – niet al te grote – muzikale verrassingen in de tekstinhoudelijk overigens behoorlijk puberale plaat. Zoals de ska-invloeden in Kill The DJ en het epische stadionrockgeluid van afsluiter Oh Love. Tegelijk vraag je jezelf ook af of de band niet beter het allerbeste van de drie albums had samen moeten ballen tot één reuzachtig pakkend album dat een nieuwe punkrockstandaard zet. Want hoewel ¡Uno! in de al genoemde nummers een aantal klassiekers aan het oeuvre heeft toegevoegd, kan je als luisteraar jezelf ook niet aan de indruk onttrekken dat er ook nog flink wat vullertjes op het album staan. En die vlakken de kracht van het betere werk ook een beetje af. Neemt niet weg dat ¡Uno! een erg levendig en jeugdig album is voor een stel veertigers en dat Green Day hier ongetwijfeld weer een groep jonge fans mee voor zich zal gaan winnen.