Grandbrothers is het duo van pianist Erol Sarp en electronic producer Lukas Vogel uit Düsseldorf. De pianoklanken worden met elektromechanische hamers aangestuurd, waardoor Vogel met onder andere een werkstation, synthesizers, MIDI-triggers, pedalen en nog meer technische apparatuur het directe pianogeluid kan manipuleren – zowel live als natuurlijk nog meer in de studio. Voorheen resulteerde dat in een sound die raakvlakken had met electronic clubmuziek, maar ook net zo makkelijk 80’s new wave, jazz en neoklassiek.

Late Reflections heet deze nieuwe worp vervolgens, vernoemd naar een wat lastig uit te leggen term in onze perceptie van geluid: kort gezegd zijn het de laatst waarneembare tonen die weerkaatsen vanaf de directe geluidsbron, voordat het echt helemaal wegebt. De term is specifiek gekozen, omdat de heren in de zomer van 2022 de gelegenheid kregen om nieuw materiaal op te nemen in de Dom van Keulen, alvorens er ook live op te treden. Deze kathedraal staat erom bekend een lange galm te hebben van maar liefst 13 secondes. Juist die galm is zo bepalend voor het totaalgeluid geworden.

De dreunende synthesizer ambient van Daybreak komt rustig galmend op gang. Alsof we uit een mist stappen en echt niet weten wat ons te wachten staat. Net wakker! Opbouwende ambient en licht piepende feedbacktonen worden wel vaker gebruikt, voordat de meer herkenbare pianoklanken steevast wonderlijk melancholische melodieën tevoorschijn halen. De krakende, kapotte muziek van intro Golden Dust overstuurt zelfs zo, dat je aan de duistere experimenten van Ben Frost of Tim Hecker moet denken. Het is een zeldzaam gedurfd moment voor de ambient uitstapjes van dit album, die weliswaar flink schuren op luid volume, maar te weinig echt voluit gaat.

Spannender zijn de uitstapjes met ritme. Zoals we bijvoorbeeld horen op Infinite, waar  de piano als slaginstrument wordt gebruikt en de flinke galm zorgt voor een triphop vibe. Vertigo blijft vervolgens maar aanzwellen met herhalende pianomelodietjes die steeds harder worden, tot we een climax bereiken en het weer wegsterft als ware een postrock track. Echt euforisch wordt het in North/South, waar de melodie zeer energiek is en climax na climax zich opstapelt, als ware een technotrack. Het gevoel van euforie dat daar bereikt wordt is waanzinnig. Horen is geloven!

Juist die euforie had vaker langs mogen komen als afwisseling. Nu is het vooral een album gedreven door traag ritmische galm, melancholische melodietjes en aanzwellende climaxen die net zo snel gaan als dat ze gekomen zijn. Toch is deze kritiek in de praktijk milder dan op papier. Dat snap je enkel daadwerkelijk als je Late Reflections hoort: wonderlijk, kosmisch, onaards zijn allemaal woorden die bij je opkomen tijden het luisteren op gepast hoog volume, zodat het de hele kamer vult met geluid. Niet in de laatste plaats veroorzaakt door de indrukwekkende akoestiek die de omgeving op de muziek heeft gedrukt. Prachtig!