GoGo Penguin
A Humdrum Star
Hoe mooi succesverhalen lopen. Een trio muzikanten uit Manchester dat vanuit een jazzbasis, met een electronic sound en instrumentale composities de wereld verovert. GoGo Penguin flikt het gewoon. Met hun vierde album A Humdrum Star hebben ze ook nog eens hun allerbeste werk gemaakt…
Man Made Object betekende de terechte, wereldwijde doorbraak voor Chris Illingworth (piano), Rob Tuner (drums) en Nick Blacka (bas). Het trio speelde na het uitkomen hun tweede album V2.0, dat door ons als Album van het Jaar omarmd werd al steeds in groter wordende zalen. Maar bleven nog wel in het jazz circuit hangen. Met Man Made Object veranderde dat geleidelijk naar de popzalen en dat past de band eigenlijk veel beter.
Hoewel een trio en via jazzlabels (Gondwana en Blue Note) opgekomen, is hun muziek veel meer electronic georiënteerd. De opbouw van hun composities is versneden in techoachtige structuren waarbij ze dan weer verstild dan weer prettig in lagen naar een climax opbouwen, waardoor een bijna transachtige sfeer ontstaat. En dat ze er steeds beter in worden maakt A Humdrum Star wel heel erg goed duidelijk.
Gelijk bij de ingetogen albumopener Prayer hoor je dat het trio gaat durven. Chris Illingworth komt met een prachtige pianolijn en wat soundscapes om die te verrijken. En hoe knap, zelfs in zo’n rustige track hoor je die drive terug, alsof de track elk moment uit elkaar kan barsten. Dat gebeurt vervolgens met Raven dat daar gelijk op volgt. Wat een verrukkelijk opwindende track weer. En je hoort gelijk dat de band optimaal gegroeid. Niet alleen het vele spelen heeft ze nog veel betere muzikanten gemaakt maar ze snappen ook veel meer dan op de voorgaande albums waar hun kracht ligt. De twee-eenheid die Blacka en Turner vormen is onvergelijkbaar met welk andere band. Wat een dikke groove en power leggen deze mannen toch neer en wat een fantastische muzikanten zijn het toch. Illingworth met zijn fascinerende spel de composities toch prachtig in. Raven is gelijk al zo indrukwekkend dat je er gelijk van achterover slaat.
En alsof we met Raven dan al niet verwend zijn, volgt daar gelijk Bardo op. Ook al zo’n fascinerende killertrack. Wat een prachtige pianopartij van Illingworth weer en wat vallen Turner en Blacka weer genadeloos in. Wat een weergaloos drumwerk en wat een heerlijk pompende bas-lijn. En luister toch eens hoe geweldig ze die track weer opbouwen. Adembenemend. A Hundred Moons is daarna fraai ingetogen. Erg fijne pianospel gecombineerd met een coole bas en fijne handpercussie.
Tja, en dan is daar Strid. Een track zo volvet en overweldigend dat je plots doorkrijgt dat GoGo tot een van de allerbeste bands van de wereld is uitgegroeid. Ik overdrijf echt niet. De muzikale wereld wordt in Strid van een nieuwe muzikale waarheid voorzien. Na een lekker dwars begin, waarin bas (killer bassline!!!) en drums tegen elkaar inspelen en een pianopartij daar fraai dwars overheen gelegd wordt, komt de rust met solo bas en lichte keys. Als de track daarvandaan weer wordt opgebouwd voel je al dat ze naar een erg fijne climax opbouwen, alleen is die climax nog veel meer dan je had kunnen bedenken. Luister toch eens wat een overweldigend drumwerk Turner hier laat horen, hoe die zo krachtige rechterhand van Illingworth met ijzersterke pianotonen de climax opbouwt en hoe Blacka met verrukkelijke bas-spel de track opstuwt. Zoals ik al zei, ronduit overweldigend.
GoGo Penguin neemt maar weinig rust op A Humdrum Star, want ze pompen er vervolgens met Transient State weer geweldig overheen. Heerlijk energieke track die de drie muzikanten in de hoge versnelling flink aan het werk zet. Geweldig gespeeld ook weer. En met zo’n verrassingspianoloop van Illingworth als uitmuntende bonus. En fantastisch hoe Turner en Blacka daar weer op in spelen. Echt ongelooflijk hoe deze muzikanten zijn volgroeid.
Return to Text, iets ingetogener met nog altijd met genoeg vaart, is met die fraaie pianolijn een ware tranentrekker. En die geweldige bas-solo van Blacka komt daar fraai overheen. En natuurlijk weer met een onvermijdelijke en zeer goed geplaatste climax. Met Reactor gaan we dan weer over een dik pompende baslijn, heerlijke ratelende drums en een knappe pianopartij een nieuwe klassieker van GoGo Penguin (ja, alweer een!) tegemoet. Lekker lang opbouwen, de spanning opbouwen, af en toe even inhouden en weer los. Superrijke, tegelijk verrukkelijke track. Met het van sfeervol pianospel en lekker druk bas- en drumwerk voorziene Window sluit het album fraai tegelijk ijzersterk af.
Ongelooflijk knap hoe de mannen van GoGo Penguin hun sound hebben uitgediept en verrijkt. Wie had ooit ten tijde van V2.0 kunnen bedenken dat dit trio zo ongelooflijk hard en goed zou doorgroeien? Ja, we wisten toen al dat ze erg goed waren maar zo goed? Turner, Blacka en Illingworth zijn als muzikanten opzienbarend snel gegroeid, geven elkaar de ruimte en zijn alle drie daarvoor even bepalend, en spelen op A Humdrum Star allen de sterren uit de hemel.
GoGo Penguin verdient met A Humdrum Star de allergrootste podia in de wereld. Wereldplaat! Meesterwerk!