Haar naam verraadt Italiaanse afkomst, deze jongedame ziet het levenslicht in het Toscaanse Firenze. Op prille leeftijd begeleidt Giulia Millanta zichzelf al op gitaar in traditionele folksongs en zoekt ze al naar een meer persoonlijke expressie die ze uit in haar moedertaal maar ook in het Spaans. Sinds haar verhuis naar Austin in 2008 is er een evolutie naar nagenoeg integraal Engelstalige werkstukken.

Op de opvolger van Moonbeam Parade is het nochtans het deels in het Italiaans gezongen La Stanza dat meteen opvalt, percussie van Dony Wynn en donker getint snarenwerk bouwen een dreigende sfeer op die vanaf de eerste beluistering meesleept. Het is die bijzondere instrumentatie die het verschil maakt. Millanta ’s elektrische gitaar wordt geflankeerd door de bariton gitaar van producer Gabriel Rhodes die bij zowat de helft van het dozijn nummers als co-auteur vermeld wordt.

In Hourglass is Marc Ribot de snarenman van dienst zijn karakteristieke jazzy akkoorden krijgen het gezelschap van donkere wat weerbarstige sax tonen in  het broeierige Puppet on a String. Warme, volronde baslijnen van Glenn Fukunaga kleuren Lonesome Throne, Millanta’s zwoele zang sleept zich voort op luie pianoblues. Als de accordeon van Joel Guzzman het melodieuze tangoritme aangeeft in Violence verzeilen we in een bijzonder aangename zuiderse sfeer die eerder haaks op het onderwerp staat .

Een van de mooiste momenten beleven we ongetwijfeld met Coney Island, de langoureuze zang flaneert op verleidelijke bossa nova ritmiek en de zacht grommende basklarinet van John Mills. Samen met de titelsong, een intimistische sober geïnstrumenteerde ballade en het countryneske Expiration Date vormt dit geïnspireerde muzikaal triootje op zich al een imponerend luik van de eigenzinnige en uiterst evocatieve verrichtingen van Giula Millanta. Even de tijd nemen om deze bijzonder fraaie langspeler te ontdekken is ten zeerste aanbevolen.