Ellis Paul herinner ik me als de jongeman die in de helft van de jaren negentig een pancarte met daarop de titel van zijn langspeler Stories vasthield, de gitaarkoffer in handbereik ergens in een steegje in Boston. Die folkstad werd na de verhuis vanuit Maine zijn thuisbasis als een kwetsuur zijn ambities als veelbelovend atleet fnuiken zoekt hij troost bij de akoestische gitaar en  wat later begint hij songs te schrijven die hij uittest op bescheiden club podia van clubs en koffiehuizen. Ellis bloeit open als singer-songwriter, zijn popgetint werk overbrugt de kloof tussen de hedendaagse folk en de traditie van Woody Guthrie en Pete Seger en hij groeit uit een invloedrijk muzikant in de plaatselijke folksène. Een reputatie die verder reikt als hij op de festivalpodia van Newport en Kerrville concerteert en zijn songs in de soundtrack van films en TV- documentaires opduiken.

Stories werd in ’95 opgevist door Philo, het folk sublabel van Rounder en bereikte zodoende Europa evenals de opvolgers A Carnival Of Voices en Translucient Soul die destijds al respect afdwongen in de folkscène met werk uit de betere songsmidse.

Na de eeuwwisseling verloren we de man een beetje uit het oog, ondanks zijn drukke tourschema blijft hij uiterst productief, naast zijn regulier werk brengt hij enkele  kinderalbums en-boeken uit, novelles volgen.

Drie jaar geleden stond Paul op een keerpunt, de pandemiemaatregelen maakten het touren onmogelijk en hij zocht zijn toevlucht tot livesessies in de logeerkamer die via livestreams zijn publiek bereikten.

Hij vierde zijn 55^ste verjaardag, de ouderdom vormde geen probleem en de songs bleven komen, een aandoening aan zijn vingers maakte zijn toekomst als gitarist en pianist onzeker.  “ and I used my hands till they turned to sand” prevelt hij in het dromerige Cosmos. In Who You Are  horen we dobroklanken en achtergrondzang van Abbie Gardner van Red Molly. Tijdens de pandemie werden die songs grotendeels thuis opgenomen. Peter Jacksons documentaire Get Back inspireerde om verder te gaan en Paul reisde af naar New York. In zijn studio in Woodstock zorgde producer Mark Dann samen met ervaren studiolui als drummer Erik Parker en toetsenman Radoslav Lorkovic voor bijkomende orkestratie. In het melancholische 55 uit Paul zijn dankbaarheid als overlever en betreurt het overlijden van zijn muzikale held John Prine tijdens de pandemie.

The Gift herinnert aan de voorbode van Britse invasie ondersteund door een Harrison gitaartje en harmoniezang van Laurie MacAllister (Red Molly), in de song  betuigt Paul zijn dankbaarheid aan Patty Griffin die hem door een moeilijke periode sleurde in Nashville. Be The Fire gaat uit naar zijn dochters die tijdens de pandemie drie keer voor gesloten schoolpoorten stonden wegens incidenten met vuurwapens. “I’ve got a gun, I’ve Got a message, I’ll let the bullets speak for me”, de verschrikkelijke moordpartij in de basisschool van het Texaanse Unvalde komt aan bod in het aangrijpende When Angel’s Fall. Everyone Knows It Now is een prachtig duet met MacAllister.

Ellis Paul is nog lang niet uitgezongen getuige 55. Eind vorig jaar lieten zijn vingers het helemaal afweten en was het onmogelijk om nog gitaar of piano te spelen. Een succesvolle operatie aan zijn linkerhand brengt hoop en wellicht volgt de behandeling van de rechterhand volgend jaar en dat opent gunstige perspectieven.