The Thrill Of… van Elliot is geen gangbare plaat. Niet dat het debuut van de multi-instrumentalist uit Almere nu zo moeilijk te verteren is, maar het laat hier en daar wel een geluid horen dat je niet vaak hoort op hedendaagse albums.

Elliot opent met het wat gekwelde, kale As The World Passes By. Even denk je met een traditioneel singer-songwriteralbum van doen te hebben, maar het orkest dat vanuit de verte komt aanwaaien, doet dat beeld kantelen. Hier lijkt iets meer te gebeuren. Het vrij alledaagse, vederlichte popliedje Springtime Butterfly trekt Elliot vervolgens vrij verrassend de mainstream in. Een zijsprong waar je je wenkbrauwen bij kunt fronsen.

Gelukkig zet Elliot in de volgende nummers zijn handtekening wat steviger neer: Still (Today) is zwoel, mellow en roept beelden op van dansvloeren in de latere jaren zeventig. De subtiele basskick houdt de boel eigentijds maar kan die zweem van klassieke discopop niet wegnemen. Ook All Of A Sudden lijkt op eigen wijze oude zwarte muziek terug te willen brengen. In dit geval lijkt Stevie Wonder goedkeurend te hebben meegeknikt. Het uptempo Both Of Us is met zijn slapbass steviger aangezet. Hier draagt Elliot de erfenis van Michael Jackson in zijn vroege twintiger jaren met verve uit.

Zonder te imiteren weet Elliot op The Thrill Of… dus regelmatig een prettige aha-erlebnis op te roepen. Het voorthuppelende Chase The Day laat een lekker gitaartje horen, een eenvoudige pakkende zanglijn en een lekkere, beetje kitscherige gitaarsolo. Puike discopop, geënt op de jaren tachtig met een vleugje Prince. Elliot klinkt niet vernieuwend, maar anno 2011 serveert hij toch een geheel eigen geluid. Subtieler dan veel andere acts die nadrukkelijk een paar decennia terugkijken voor inspiratie. Elliot speelt in de band van Bastian en dat zal ongetwijfeld geholpen hebben bij het vinden van het juiste geluid.

Elliot staat ook met alleen akoestische gitaar zijn mannetje. Dat komt vooral door zijn heldere, wendbare stem. Mede daardoor blijven de tracks die minder naar de dansvloer knikken – met een grotere rol voor akoestische gitaar – overeind.

Met The Thrill Of… is een plaat laat Elliot horen dat hij meerdere kanten op kan. Als hij de volgende keer een enkele stijl uitdiept, kan dit tot nog mooiere dingen leiden. Nu gebeurt het nog wel eens dat de nummers nog net niet die brille hebben die je zoekt. Eternal Fame heeft een memorabel refrein maar de rest van het nummer is als een wat slecht zittende jas. Het eerder genoemde All Of A Sudden had een betere tweede helft verdiend en het opzwepende Just A Reprise wordt te snel de nek omgedraaid.

Dit zijn echter slechts kleine kanttekeningen bij een smakelijke, licht verteerbare plaat die hierbij een plek heeft ingenomen op de soundtrack van de zomer van 2011.