Dat de laatste tijd veel mooie americana uit Scandinavië komt, dat weten de liefhebbers van dat subgenre vast wel. Aan de lange lijst van mooie albums kan nu een nieuwe worden toegevoegd: Black Raven van Ellen Sundberg. Ze komt uit het Zweedse Bjärme (Östersund). Daar, ver weg van de bewoonde wereld, weet de nog maar 20-jarige muziek te maken, die te omschrijven is als americana, waarbij meteen gezegd moet worden dat dat woord de lading niet volledig dekt. Haar muziek kent een mystieke sfeer, gevormd door de omgeving waar die gemaakt is. Een sfeer die typisch is voor americana uit Scandinavië en daarom misschien wel het beste kan worden omschreven als ‘scandicana’.

Het album telt 10 nummers, waarvan een aantal hier aandacht krijgt. Dat maakt de andere nummers zeker niet minder mooi, het hele album is prachtig. Alle nummers zijn overigens door Sundberg zelf geschreven. En wetende dat het haar debuut is, belooft het dus ook nog eens veel voor de toekomst.

Black Raven begint met de titelsong, waarbij een mooie geluid van de elektrische gitaar en de accordeon langzaam in elkaar opgaan. En dan komt ineens de stem van Sundberg binnen. Een bijzondere stem, die iets ondeugends heeft, zoals die van Sophie Hunger. Het is een stem waarmee ze de luisteraar dwingt om te luisteren. De mondharmonica op het nummer voegt nog een zweem ‘Neil Young’ toe. Overigens, dat instrument bespeelt Sundberg zelf, net als de akoestische en tenor gitaar en de accordeon.

Come On is meer uptempo, wel heeft het weer die Neil Young-achtige sound, door onder meer de elektrische gitaar (bespeeld door Johan Arveli). De manier waarop muziek en zang op dit nummer samenkomen werkt bijna bezwerend. Dat komt onder meer doordat het nummer in de coupletten veel zang in weinig ruimte kent. Prachtig, dit nummer zal live helemaal knallen!

From One Side To Another is een mooi akoestisch nummer, met een speelse viool die de akoestische gitaar mooi begeleidt. Het heeft een midtempo, maar door Sundbergs manier van zingen lijkt het bijna sneller dan het in werkelijkheid is. Worthy Of Love heeft juist weer een meer sinister geluid, het neigt naar country-noir, door de invulling die de elektrische gitaar en die bijzondere stem van Sundberg aan deze driekwartsmaat-song geven. Verder pakken de muzikanten op dit nummer na ruim 3,5 minuut nog even flink uit, het nummer krijgt een prachtige, indrukwekkende climax, om vervolgens toch weer ingetogen te eindigen.

Van alle nummers kent Some Time Ago het meest invloeden van country, door de banjo, de viool en de mondharmonica. Naar het einde toe kent het ook nog eens prachtige samenzang. En jong als ze is laat Sundberg ook horen dat ze tekstueel heel wat kan. Voor zover ze dat eerder niet al deed. Dit nummer kent een wel érg mooie, filosofische zin: “There’s not room for everyone in the face of a smiling clown”.

Luisteren naar Black Raven betekent 3 kwartier lang genieten. Genieten van zeer volwassen ‘Scandicana’ van een 20-jarige belofte. En dan te bedenken dat Sundberg normaal gesproken werkt bij de lokale kruidenier. De komende tijd zal ze veel op tournee zijn, als support act van Israel Nash. Voor Nederland zijn dergelijke optredens helaas nog niet bekend, houd het dus goed in de gaten. Of ze nou samen met andere muzikanten komt of alleen, áls ze snel maar eens ons land aandoet. Ze maakt veelbelovende muziek die vraagt om live gehoord te worden.