Tijdens de pandemie zocht hij een onderkomen in het appartement van een vriend ergens in Athens Georgia. Met een onzekere toekomst in het verschiet raapte hij de moed bij elkaar en pakte terug zijn gitaar op. Songs welden op in die eenzame, bange dagen, zoals Hometown Vampire, de op zwierige melodieuze pop geënte titeltrack, of Downtown Living een met bijtend gitaarwerk gelardeerde rocker.

Johnston is nauwelijks 24 en groeide op in Snellville, een bescheiden voorstad van Atlanta, als tiener tokkelde hij al op akoestische gitaren en als hij voor studies aan de universiteit naar Athens verhuis, gaat een nieuwe wereld voor hem open en is er zoals de meeste van zijn collega’s in verschillende bands actief. Elijah Johnston profileert zich naast efficiënt gitarist als een getalenteerd songwriter geïnspireerd door zowat elke gebeurtenis in zijn nog jonge leven, catchy songs die ondertussen al  een handvol langspelers vullen.

Voor Hometown Vampire besluit hij het over een andere boeg te gooien en ambieert een meer literaire benadering met een hoofdrol voor andere personages zoals in Drewbie Got a Haircut, een donker, tergend slepend winters verhaal met galmende gitaren. De intro van Second Chances lijkt weggelopen uit een soloproject van opper Beach Boy Brian Wilson. Na de inleiding horen we een op soepel snaarwerk kabbelende, naar zonnige stranden in Californië hunkerende dromerige pop en dat geldt evenzeer voor I Remember Everything en Folly Beach over een al dan niet door Johnston geapprecieerd uitstapje naar Coney Island op verzoek van zijn vriendin.

Na het aanstekelijke Fifth Beatle volgt het luie Social Smoker en het door een eenzame piano ingeleide  8AM is even een meditatief rustpunt. Ter afsluiting kronkelen synthesizer tonen zich rond vurige gitaarakkoorden, uitgezet op diep brommende baslijnen in het op sax uitdovende Nobody Ever Feels This Way. We voelen ons inderdaad stukken beter met zo’n fijn popplaatje.