Haar zesde werkstuk Be Many Gone brengt de vanuit Boston naar Nashville verkaste de zangeres met Ierse en Italiaanse roots onder de aandacht van een ruimer publiek. Een handvol jaren jaar later blijkt Eileen Rose productiever dan ooit Het afgelopen jaar zet ze de songschrijverij opzij voor literaire activiteiten die in twee novelles resulteren, ondertussen pikt ze de muzikale draad terug op.

Samen met haar vertrouwde producer en Rich Gilbert, die zich ‘beperkt’ tot muzikale bijdragen, reist ze zoals de titel ‘Muscle Shoals’ onthult naar het Diepe Zuiden af.  Eileen poseert breed lachend voor de oorspronkelijke studiostek van de Muscle Shoals Rhythm Section op Jackson Highway in Alabama. Geenszins ten onrechte, zo wordt meteen duidelijk bij een eerste beluistering van zeven nieuwe songs die op de legendarische locatie definitieve vorm krijgen.

Als Rose achter warme orgelklanken schuilt voor een treurige ballade is het meteen goed raak. Haar doorleefde zang met een wat rafelig onvast randje wordt ondersteund door gospel getinte backing en soulvolle gitaarlicks Van Gilbert. Die zorgt voor sterk aan John Fogerty’s snaarverrichtingen bij en na CCR in He’s So Red, een drassige swamprocker die  verrassend overgaat in het van King Crimson geleende Matte Kudasai op de fraaie, ijle tonen van de pedalsteel.

De andere cover is van Ierse makelij en geadapteerd door the Dubliners en in de jaren tachtig terug opgevist door The Pogues. Het is die door Shane McGowan en Rose aangepaste versie van Auld Triangle die hier een indringende a capella uitvoering opdoemt ter ere van Rose’s moeder Edna en de Maguire Sisters.

Als extraatje krijg je er nog een selectie van ouder werk van de zangeres, de inspirerende locatie en de hulp van de voortreffelijke band waarin fiddleman Joshua Hedley opduikt, resulteert in fijne vertimmerde uitvoeringen van haar favoriete werk in een aanstekelijk rockend country idioom. Het maakt de uitgestelde oversteek wat draaglijker.