Egbert Derix is een begaafd en veelzijdig componist, arrangeur en pianist. Of hij nu samen met Marion Vervoort liederen brengt, samen met Eric Vloeimans hun Gardens Of Abundance brengt, strijkarrangementen verzorgt voor Fish, aan de wieg staat van een liederencyclus of zijn eigen solowerk brengt, Egbert brengt steeds variatie. Niet gek, als je je bedenkt hoezeer Egbert zich ook breed laat inspireren. Zijn bronnen zijn heel divers en het is de moeite waard om Egbert’s gedachten bij zijn muziek zeker eens tot je te nemen. Moeilijk is dat niet, naast zijn compositorische kwaliteiten beschikt Egbert over een vlotte pen waarmee hij, in de vorm van  liner notes, of op zijn Facebookpagina toelichtingen geeft. En niet zelden weet hij ook te ontroeren met zijn schrijven. Zeer lezenswaardig en in een wereld en maatschappij die soms vooral doorgaan, is het de moeite waard de woorden van Egbert tot je te nemen.

Het is mooi dat Egbert het nu tijd vond om 11 arrangementen voor strijkkwartetten ook als zodanig uit te brengen. Het idee kan misschien wel wat overdonderend overkomen, maar in de muziek stappen, de tijd nemen om te luisteren -en doe dat ook echt-, al dan niet met de begeleidende woorden van Egbert erbij, dat is wat ik ten zeerste aanraadt. Het album weet je mee te nemen naar een oase van rust, liefst genietend via een hoofdtelefoon, probeer daarbij vooral te stappen in de beleving die de arrangementen je brengen. Het kan voorkomen dat de arrangementen die je hoort, je bekend voorkomen, dat gaat zeker het geval zijn als je, net als Egbert en ondergetekende, Marillion tot je favoriete bands rekent. Daarnaast zullen kreten van herkenning je deel worden als je zijn album Boomasiel kent of het al genoemde werk dat hij samen met Marion Vervoort maakte.

Het mooie is dat Egbert feilloos de emotie van muziek weet te vangen én als je naar deze 11 strijkarrangementen luistert, dan kun je juist misschien zeer verrast worden. Niet alleen is er altijd de eigen hand van Egbert waarmee hij de arrangementen kleur geeft, het is ook de manier waarop hij emotie niet alleen duidt, maar ook weet om te zetten in niet minder dan bloedmooie strijkersarrangementen.

Als Marillion-liefhebber is de opening van het nummer Bridge (van het album Brave) al een bijzonder fraaie keuze, maar met het intro dat Egbert er aan heeft toegevoegd en de geweldige uitvoering die het Belgische Limburgs Strijkkwartet er aan geeft, heeft hij iets bijna onmogelijks verricht. Bridge voelde altijd al als af én als brok-in-de-keel-moment én met de inleiding heeft Egbert er een subtiele en open benadering aan toegevoegd die qua emotie naadloos aansluit. Je voelt aan alles dat hij in de muziek is gestapt en het nummer ook wil begrijpen.

Emotie in muziek. Het strijkkwartet bewijst zich ook in Pseudo Silk Kimono dat al de oersterke opening van Marillion’s Misplaced Childhood was, maar dan nog. De rijke lagen aan emotie worden door het strijkkwartet alleen nog maar mooier neergezet. Het gemak van al bekende nummers? Daar hoef je niet mee aan te komen. Luister maar naar Jerone Hill Suite, op de een of andere manier doet het begin denken aan Moon River, laat je daar niet door afleiden en blijf luisteren. Het is in zijn geheel een erg mooie suite geworden die de arrangementen die Egbert schreef voor drie songs van de singer-songwriter Jeroen de Heuvel (Jerone Hill is zijn artiestennaam) bij elkaar brengt en die zeer te genieten is. Je kunt bijna niet anders dan heel ontspannen worden van de strijkarrangementen; een erg fijn effect van Deo Volente.

Deze elf composities en bewerkingen hebben alle een innerlijke schoonheid die je kan ontroeren of raken ongeacht waar je je bevindt. En het is niet alleen het Limburgs Strijkkwartet dat de composities en bewerkingen zo ontroerend mooi speelt. Hun inzet wisselt Egbert op het album af met kwartetten die voor de gelegenheid samen speelden en die ook in die hoedanigheid zeer indrukwekkend weten te klinken.

Zo is ook Straolend Leech erg mooi: het losse open karakter van de eerste noten, langzaam naar een wat meer melancholisch toonbeeld ontwikkelend, erg mooi. De versies op Boomasiel zijn mooi, met Baer Traa en Marion Vervoort, maar het op deze manier horen, het is om nog eens opnieuw stil van te worden.

Alle elf composities en bewerkingen beschrijven of er tenminste een indruk van geven, ja, natuurlijk kan dat. Ik ga dat echter niet doen. Meer nog dan dat wil ik de uitnodiging neerleggen om Deo Volente zelf te gaan beluisteren.

Het is de afwisseling juist die je mag verrassen, de diepte die erin zit die je mag ontroeren en de emotie die Egbert prachtig gestalte heeft gegeven in muziekvorm. Zoek er niet naar om het te begrijpen, maar ervaar de muziek. Limburgers hebben iets met het getal elf. Dit is elf keer ontroerend mooi. Of je nu wel of niet uit Limburg komt en of je nu wel of niet iets met Marillion hebt.