De Limburgse componist, pianist en arrangeur Egbert Derix (1969) zat niet stil tijdens de corona lockdown. De relatieve rust van deze tijd inspireerde hem tot het componeren van nieuwe stukken, die uiteindelijk terecht kwamen op zijn nieuwe dubbel solo album, met aparte titels voor beide schijven: Dark Night Of The Soul en Exit Ego. Op Dark Night Of The Soul heeft Derix zijn hart gevolgd door werk op synthesizer te produceren. Maar dat heeft even geduurd, want tijdens zijn conservatoriumopleiding in Maastricht las hij een uitspraak van Keith Jarrett die de synthesizer als een stuk speelgoed kwalificeerde, dat in geen enkel opzicht kon worden vergeleken met de diepte van de piano.  Dus verdween de synthesizer voor Derix voor jaren in de privé-sfeer en op de achtergrond. Maar het instrument bleef trekken, niet in het minst door zijn brede gerichtheid, waarbij Derix ook de verbinding legt tussen jazz, impro en pop. Zo werkte hij onder andere samen met Iain Matthews, John Helliwell (Supertramp), Steve Hogarth (Marillion) en Fish. En zo kunnen we nu op de eerste schijf van dit dubbelalbum kennis maken met het meer elektronische getinte werk van deze veelzijdige musicus. Op schijf twee Exit Ego staan vooral vastgelegde piano improvisaties.

Met Like Serpico voel je gelijk de sfeer van een warm muzikaal bad met een rock-achtig thema en veel diepe echo effecten. In het stuk Intensity? Yes! treedt Derix wat op de achtergrond als hij met zijn speelse compositie een gesproken tekst van de Duitse auteur Eckhart Tolle lardeert. “No more spiritual seeking, but intensity yes” zegt de spiritueel bedenker van de Kracht van het Nu. Op onze vraag wat Derix heeft getroffen in het werk van Tolle zegt hij: “Tolle heeft een aanstekelijke lichtheid waarmee hij het leven en de mensheid en menselijkheid in al zijn facetten bespreekt en je leert wat er mogelijk is om in gelijkmoedigheid in het moment te zijn. Zijn gevoel voor humor, vol relativering, is ook aanstekelijk.” De boodschap van vele spirituele leiders is dat toeval niet bestaat. En dat ziet ook Derix als hij vervolgt: “Een tijdje nadat  Eckhart Tolle op mijn pad kwam maakte de band Marillion een album (‘Happiness is the Road’) geïnspireerd op zijn teksten. Een typisch geval van ‘toeval bestaat niet’ aangezien ik Marillion al sinds 1985 volg en ook met ze heb samengewerkt”.

Net zoals met Tolle bewondert Derix het werk van de filosoof Alan Watts. In de ogen van Derix slaan Watts en Tolle een mooie brug tussen Oosterse wijsheden , Westerse filosofie en psychologie in begrijpelijke taal en met een no-nonsense vibe waarbij het niet gaat om het etaleren van kennis maar het wijzen van de weg door middel van alledaags gereedschap. De warme stem van Watts met zijn mooie diepzinnige uitspraken hoor je in Reality is This! en The Real You. Een derde persoonlijkheid die Derix met zijn composities heeft geïnspireerd is de jong gestorven Amerikaanse standup comedian Bill Hicks. Ook zijn stem is op enkele stukken te horen, overigens, net zoals Tolle, alleen op het album zelf en niet via streaming diensten vanwege de rechten. Over Hicks zegt Derix: “Het eerste filmpje dat ik van hem zag op Youtube heette ‘Play from your fucking Heart’ en daarin gaf hij woorden aan een gevoel wat ik al langer had. Ik vind Hicks scherp, intelligent, autonoom en hilarisch. Het feit dat hij erg jong is overleden heeft natuurlijk ook bijgedragen aan mythevorming. Wat had ik hem graag nu horen spreken over de wereld waarin we leven.” In het nummer Slow Vibration voert Derix de energie naar hogere intensiteit, analoog aan de energieke uitspraken van Hicks die zegt dat het hele leven een imaginaire droom is om vervolgens ironisch over te stappen op het weerbericht.

Op de tweede schijf van het dubbelalbum staan diverse geregistreerde improvisaties van Derix, opgedragen aan personen en persoonlijkheden. De meeste composities zijn dus van Derix, maar niet alle. Zo speelt hij een interpretatie van de standard Polkadots and Moonbeams van Jimmy van Heusen & Johnny Burke, waarbij gezongen wordt door Irv Rochlin, die vorig jaar april overleed en aan wie Derix bijzonder warme herinneringen heeft. Rochlin, die nog speelde met Dexter Gordon en Ben Webster, was Derix zijn eerste mentor en leermeester op het conservatorium van Maastricht, waar hij werd aangenomen, nota bene kort nadat hij voor een toelatingscommissie van het conservatorium Den Haag was afgewezen, waarvan dezelfde Rochlin deel uitmaakte.

Ook Billy Joel is een groot inspirator voor Derix: “Hij is een compleet muzikant: een uitzonderlijke songwriter en componist, speelt fantastisch piano en zingt vol emotie. In het muzikale landschap waarin ik in de jaren tachtig als puber opgroeide vond ik zijn muziek een verademing. Zijn teksten waarin hij tal van verschillende onderwerpen en emoties laat passeren, raakten me”. En zo maakte Derix prachtige bewerkingen van And So It Goes en New York State Of Mind.

Het album wordt afgesloten met een geweldige live in Paradox opgenomen improvisatie, midden in de eerste lockdown, toen hij daar was voor album opnamen van van singer-songwriter Oliver Pesch. Toen na afloop Derix improviseerde voor de drie aanwezige collega muzikanten bleek na afloop dat technicus Dave Menkehorst het “per ongeluk” had opgenomen en Derix besloot het te gebruiken voor zijn nieuwe album. Derix heeft zijn dubbelalbum opgedragen aan Irv Rochlin die zijn grote mentor was, maar ook aan de dit jaar overleden Chick Corea waarvoor Derix grote bewondering heeft.

Derix is er bijzonder goed in geslaagd om met zijn dubbelalbum wederom nieuwe wegen in te slaan, op een manier waarmee hij niet alleen zijn muziek, maar ook zijn maatschappelijk engagement, met een brede en open kijk op het leven etaleert. Of zoals Derix ons toevertrouwt over de titel Exit Ego: “Exit ego is een goed levensmotto, iets om altijd in het vizier te houden, des te minder het ego de leidraad is van ons handelen des te beter”.