Natuurlijk geldt het voor elk album waar een recensent zijn licht over poogt te doen schijnen dat de muzikale bagage die je meedraagt een stempel drukt op hoe een bepaald album uiteindelijk wordt besproken. Maar zeker voor een album als One Day I’m Going To Soar van Dexys (voorheen Dexys Midnight Runners) geldt dat er een generatiedingetje is die een verschil in waardering zal oproepen. Voor luisteraars van pakweg boven de 40 jaar oud die begin jaren tachtig tot muzikale ontwikkeling kwamen, zal het album een voor luisteraars van beneden die leeftijd amper waarneembare meerwaarde hebben. En laat de schrijver dezes nu net in de tweede categorie vallen.

Als je er niet mee bent opgegroeid, zal Dexys (Midnight Runners) voor altijd de band blijven die in die malle tuinbroeken, huppelend op straat Come On Eileen zongen. Het clipje dat je nog wel eens op ‘gouwe ouwe’ tv-zenders voorbij ziet schuiven. Aanstekelijk deuntje, daar niet van. Maar zeker niet uitnodigend om eens in de rest van het oeuvre van Kevin Rowland en zijn bende muzikanten te duiken. Temeer niet daar de solo-albums van Rowland die na het uiteenvallen van Dexys Midnight Runners uitkwamen – en daar is iedereen het over eens – bij vlagen niet om door te komen zijn. Dus nu de ‘oudere garde’ links en rechts helemaal lyrisch is over One Day I’m Going To Soar, het eerste Dexys album in 27 jaar, toch maar eens gaan luisteren waar al het rumoer nu om te doen is.

Wat je als leek hoort is een album dat zonder overdrijven vooral heel veel degelijkheid uitstraalt. Als verwacht flinke scheut folk, aangevuld met invloeden uit pop, rock, rhythm & blues en zelfs wat ‘blue eyed soul’. Een elftal tracks waarop – en dat is de grootste kracht – door Rowland met zijn niet heel soepele maar wel doorleefde stemgeluid verhalen verteld worden. Verhalen die stuk voor stuk de moeite waard zijn (Free en Lost bijvoorbeeld springen er wel uit), maar waar je tegelijk wel bij van de muzikale begeleiding moet houden. Die schiet namelijk af en toen nogal uit de bocht waarna het her en der (Incapable Of Love bijvoorbeeld is nog net geen musicalnummer) nogal eens iets te theatraal uit de hoek kan komen. Moet je van houden. Maar goed, wellicht is dat het gebrek aan context bij de schrijver dezes, die daardoor de boel niet kan plaatsen tegenover een opgebouwd ouder oeuvre. En zonder die achtergrondkennis hoor je een prima album, veelal meer dan prima zelfs, maar je vraagt jezelf dan ook elf tracks lang af waar toch dat meesterwerk schuilt dat anderen er in horen.

Dexys – One Day I’m Going To Soar

1. Now
2. Lost
3. Me
4. She Got A Wiggle
5. You
6. I’m Thinking Of You
7. I’m Always Going To Love You
8. Incapable Of Love
9. Nowhere Is Home
10. Free
11. It’s O.K. John Joe