Bij de warme soulstem van de Come On Eileen wereldhit verwacht je geen opgefokte punk roots. Toch maakt Kevin Rowland als eerste lichting punker met The Killjoys de omgeving van Birmingham onveilig en hebben ze zelfs met Johnny Won’t Get to Heaven een ware cultklassieker op hun naam staan. Als de aandacht naar de anarchistische opruiende pioniers wegebt start hij mede het folky straatsoul gezelschap Dexys Midnight Runners op. Er volgt internationaal succes met het gelijknamige Geno Washington eerbetoon van het Searching for the Young Soul Rebels debuut. De eerste personeelswisseling is een feit en met de vernieuwde bandsamenstelling veroveren ze dus met Come On Eileen van Too-Rye-Ay de rest van Europa. Er wordt wisselend op derde albumfeit Don’t Stand Me Down gereageerd, en de vaak terugkerende stemproblemen van Kevin Rowland werken ook niet in het voordeel mee. Exit Dexys Midnight Runners.

Er volgt een amper opgepakte soloplaat, waarna Kevin Rowland vriend en vijand verrast met het net voor de eeuwwisseling verschenen My Beauty. Muzikaal is het niet eens zo bijzonder, het gaat meer om de vrouwelijke toen nog shockerende erotische transgender getinte albumhoes. Kevin Rowland zou zich nu prima in de hedendaagse LGTBQ regenbooggemeenschap thuis voelen. Dexys Midnight Runners wordt verschillende keren gereanimeerd. Na het verder prima One Day I’m Going to Soar komt in 2016 de zeer gemakkelijk bij elkaar gezochte Let the Record Show: Dexys Do Irish and Country Soul coverplaat uit. Alleen verzuimen ze om hiermee dus daadwerkelijk te scoren. Wat bij de Van Morrison bekende Jackie Wilson Said (I’m In Heaven When You Smile) cover in het verre verleden wel lukt, krijgt hier geen vervolg.

De bandnaam is dan al een tijdje tot geuzennaam Dexys ingekort. In deze nieuwe samenstelling vinden behalve Kevin Rowland ook oudgediende tromboneblazer Jim Paterson, gitarist Sean Read en toetsenist Michael Timothy onderdak. In december kondigen ze de zesde The Feminine Divine studiorelease aan, die dus nu midden in de zomer ziet deze het zonlicht. Het reflecterende The Feminine Divine is een persoonlijk gedocumenteerd verhaal van een nog steeds naar zichzelf zoekende Kevin Rowland. De komisch bedoelde swingende It’s Alright Kevin (Manhood 2023) remake is een terugblik op eerder gemaakte fouten, tekortkomingen en zijn coming out periode. Een mooie gedeelde boodschap dat het oké is als je gewoon jezelf bent. Ondanks dat hij vocaal aardig inlevert, bezit hij gelukkig wel nog die emotioneel gedragen uithaal. De bejubelende I’m Going to Get Free hoera stemming getuigt van een uitstekend in zijn vel zittende frontman.

In dat opzicht dus een forse stap vooruit, waarmee hij het inspiratie-arme Let the Record Show: Dexys Do Irish and Country Soul flink overstijgt. De vraag is echter of ze het muzikaal ook waar maken. De gedachte om een hommage aan vrouwen als goddelijke wezens te presenteren stamt al uit 2016, als op oudejaarsavond zijn zeer geliefde dierbare moeder overlijdt. Tijdens het opschonen van het veertigjarige bestaan Too-Rye-Ay bestaan komen ze genoeg herbruikbaar later materiaal tegen dat nu een tweede kans verdient. De drie-eenheid Jim Paterson, Sean Read en Michael Timothy zorgen vooral in het sterk opende The One That Loves You en het berekende I’m Going to Get Free voor dat uit duizenden herkenbare geblazen Dexys Midnight Runners geluid.

Kevin Rowland croont zich als een op leeftijd zijnde northern white soul zanger door The Feminine Divine heen. De echte sterren zijn dus de dames die het achtergrondkoortje verzorgen. Het is echter Kevin Rowland die dat huilerige nonchalante new wave gevoel in de loop der jaren is kwijtgeraakt. Hierdoor voelt The Feminine Divine niet als een Dexys Midnight Runners plaat aan, maar juist alsof ze met een andere vocalist aan de slag gaan, die veelvoudig van vibrerende stemecho’s gebruik maakt. De vooruitgeschoven I’m Going To Get Free single breekt met zijn verleden, eindelijk durft Kevin Rowland publiekelijk zichzelf te zijn, maar hij breekt dus ook met zijn overbekende sound. Het warme opstartende Coming Home ontaardt in een foute retro seventies disco clubhouse stamper. Een te hoog acrobatisch kermisgehalte, een riskante vrije val zonder veilig vangnet.

Het sensuele bordeauxrood pluche duistere The Feminine Divine titelstuk is een treffende nachtburgemeester Kevin Rowland performance, waar hij zijn stembeperkingen juist slim verhalend benut. Zo kan het dus ook. De tweede albumhelft is zwaarder, harder zelfs van opzet, zo reflecteert hij de onderdrukte #metoo positie van de vrouw schaamteloos op zijn eigen disfunctioneren in de conservatieve maatschappij. In de stoere My Goddess Is hardfunk overstemmen mannenstemmen de vrouwelijke vocalen, wat eigenlijk al genoeg aangeeft. De Goddess Rules electrofunk rap eist een zangeres dominant verleidend haar overheersende hooggeplaatste machtige plek bovenaan de piramide weer op en rechtvaardigt hiermee het onrecht.

Van de dromerige zwaar aangedikte theatrale My Submission pianoballad druipt de zoetsappigheid vanaf, maar luisteren we stiekem niet naar een onderdanige sadomasochistische albumtrack? Dat duistere sarcastische humor gevoel is nog steeds aanwezig. Nog een laatste Dance With Me blik op de geïmproviseerde dansvloer in de huiskamer, waarna een definitief waardig afscheid volgt. The Feminine Divine gooit na een aantal oldschool nummers dat typerende Dexys Midnight Runners geluid in de grabbelton en bewandeld noodgedwongen nieuwe wegen. Kevin Rowland maakt van zijn slijtende ouderdomsgebrek zijn kracht. Hij zal zeker hiermee niet iedereen overtuigen, ikzelf heb er wel respect voor.