Delta Wires
Born In Oakland

De naam Delta Wires komt me niet helemaal onbekend voor maar het blijft een beetje vaag, als ik de digipack openklap cd openklap en het gestileerde logo bekijken verdwijnen de vraagtekens. In het voorjaar van ’92 ontdekte tijdens een kort verblijf in de Bay Area de muziek van Delta Wires. Na hun concert in Larry Blake’s, een club in Berkeley
Nauwelijks een maand later braken er uitgerekend op mijn verjaardag in Californië hevige rassenrellen uit en vond ik een verzorgd persmapje met cd van Delta Wires in de brievenbus. Het is ondertussen ruim een kwarteeuw geleden dat ik het titelloze debuut beluisterde en was de band ondertussen vergeten.
Bandleider Ernie Pinata is samen met jeugdvriend Gerrits de enige overblijvende van de line-up die ik destijds aan het werk zag in hun thuisbasis. Pinata speelt sinds zijn zestiende harmonica op jamsessies in de Bay Area. Het idee om een eigen band op te richten, rijpte na zijn studieproject in Oakland dat de blues uit de Mississippi Delta en de verdere evolutie in Chicago nauwgezet in kaart brengt.
Bij Delta Wires neemt de blazerssectie nog altijd, letterlijk een toonaangevende rol in. Tegenwoordig is het saxman Gerry Jonutz, samen met oudere broer Larry oudgediende bij Cold Blood en Delta Wires, die samen met trombonist David Bowman en trompetter John Christensen de energieke harpescapades van Pinata vakkundig omringen. Ze laten meteen welluidend van zich horen in een strak en funky Sunny Days en de boogieblues Vacation.
In Your Eyes horen we een fijne trombonesolo naast knappe gitaarlicks van Richard Healey. Het jazzy uitstapje met stuiterende interventies van de blazerssectie in Afred Ellis’ In The Middle, getuigt van vakmanschap maar helaas ontbreekt het aan passie om echt te overtuigen. “Devil’s In My Headset” zingt Pinata maar daar hebben we persoonlijk bitter weinig van gemerkt.