Vroeg in je carrière een klassieker afleveren heeft voor- en nadelen. De  belangrijkste voordelen zijn dat je reputatie meteen is gevestigd bij het hondstrouwe metalpubliek en dat je tot in lengte van dagen bij concerten kan terugvallen op nummers van die plaat. Nadeel is dat alle albums die je erna maakt worden vergeleken met die klassieker. Act III uit 1990 is voor Death Angel wat Reign In Blood is voor Slayer en Master Of Puppets voor Metallica.

Onlangs verscheen het nieuwe  studioalbum Relentless Retribution. Vanuit een positief perspectief kunnen we zeggen dat deze schijf een van de beste thrash albums van het jaar is, vanuit een negatief perspectief kunnen we stellen dat het niveau van Act III weer niet is gehaald.

Als we de plaat op zijn meritus beoordelen, kunnen we concluderen dat Death Angel een goede thrashplaat heeft gemaakt. De vette riffs vliegen je als vanouds om de oren. Het is in diverse opzichten een terugkeer naar de sound van The Ultra-Violence en Frolic Through The Park. Veel rauwe thrash met nogal schreeuwerige zang van Mark Osegueda. De Filipijns/Amerikaanse formatie zag originele drummer Andy Galeon vertrekken en trok Will Caroll aan als zijn vervanger. Het geluid van de band is er niet hoorbaar door veranderd. Sterkste troeven blijven de snelle, hakkende nummers als Truce, River Of Rapture en This Hate. Fraai is ook het akoestische Volcanic dat een rustpunt vormt in de oase van muzikaal geweld. In Opponents At Side gooit men het over een andere boeg en probeert men meerstemmige zang. Dat experiment is meteen het minste nummer van de plaat. Veel beter zijn het gevarieerde Claws In So Deep en Where They Lay. Na Exodus bewijst Death Angel dat de Bay Area thrash nog steeds ver boven de concurrentie uit andere geografische gebieden uittorent.