Klokslag half acht begint LA Edwards aan hun drie kwartier durende set. Het Amerikaanse countryrock kwintet is bij het overgrote deel van de bezoekers volslagen onbekend en dat is te merken aan de lauwe ontvangst en het schaarse applaus na elk nummer. De band geeft een weinig inspirerende show en komt niet bepaald gedreven over. De instrumentatie is veel te gezapig en de lijzige zang nodigt ook bepaald niet uit tot enthousiasme. Zelfs met een songtitel als Let It Out blijft lamlendigheid troef. Het songmateriaal staat bol van de invloeden van Tom Petty, John Mellencamp en The Band, maar dat niveau behalen ze geen moment. Conform verwachting was er na afloop dan ook geen stormloop naar de merchandising stand van LA Edwards.

Na een ombouwpauze van een half uurtje betreedt Rival Sons het podium en meteen zit de stemming er goed in. De geluidsmix is prima, zang en instrumentatie zijn perfect in balans en vooral de drums van Michael Miley hebben een prettig, vol geluid. Men start energiek met Mirrors dat direct wordt gevolgd door Do Your Worst en het ijzersterke Electric Man. Zanger Jay Buchanan zingt geweldig en is zo druk in de weer dat je het idee hebt dat hij met een cardio oefening bezig is. Net als bij vorige optredens is hij het energieke en charismatische middelpunt van een fantastische rockband. Gitarist Scott Holiday, strak in pak en voorzien van een Zorro-achtige hoed, gooit er de ene na de andere riff uit en soleert alsof het een lieve lust is. Na elk nummer wisselt hij van gitaar zodat een grote collectie inclusief twee doublenecks voorbijkomt.  Het eerste hoogtepunt is Darkfighter, een van de meer experimentele nummers van het laatste album dat herinneringen oproept aan de hoogtijdagen van Led Zeppelin. Wat een klasse straalt de band uit als ze improviseren en de melodieën nog wat meer uitdiepen. Het fraai gearrangeerde Face of Light is een schoolvoorbeeld van hoe je een nummer in een livesetting wat meer glans geeft. Gezien de kwaliteit die de band ten toon spreidt, zou het fijn zijn als er een livealbum van deze tournee wordt uitgebracht.

Tegen de tijd dat het titelnummer van Pressure & Time wordt gespeeld, kolkt de zaal en krijgt men van links tot rechts en van achteren tot voren de handen op elkaar. Jay Buchanan vertelt de zaal dat hij worstelt met de oorlogen en conflicten die momenteel gaande zijn en draagt zijn akoestische bijdrage op aan alle onschuldigen die momenteel zo lijden onder het oorlogsgeweld in Europa, het Midden-Oosten en Afrika. Hij weet een intieme sfeer te creëren en bewijst wederom een zanger van topniveau te zijn. Hoe is het toch in hemelsnaam mogelijk dat deze band niet in de Ziggo Dome staat en Greta van Fleet wel? Wellicht dat de gemiddelde leeftijd van het publiek er iets mee te maken heeft want we zien niet veel bezoekers onder de twintig.

Bassist Dave Beste doet zijn werk op bekwame wijze, maar blijft enigszins op de achtergrond als een soort Cliff Evans. Dat geldt ook voor de nieuwe toetsenist. Bij vorige tournees speelde een toetsenist mee met een baard van ZZ Top-achtige proporties, maar vandaag staat er een persoon met een gladde kin achter de toetsen. Met maar liefst twee albumreleases in 2023, Darkfighter en Light Bringer, is er natuurlijk genoeg materiaal om te kiezen. De band speelt gelukkig materiaal uit hun hele carrière tot op heden en niet louter nieuw materiaal. Aanmerkingen op de setlist hebben we dan ook niet.  De band is zichtbaar onder de indruk van de respons die hen ten deel valt. Men dankt het publiek meer dan eens voor hun steun. De Melkweg in Amsterdam was immers het snelst uitverkopende concert van deze Europese tournee. Twee absolute hoogtepunten besluiten het 2 uur durende concert, het experimentele Mosaic met geweldig snarenwerk van Scott Holiday en het opzwepende Keep On Swinging dat de zaal op zijn kop zet. Hopelijk komen ze snel weer terug.