Na uitgebreide omzwervingen vond deze muzikant uiteindelijk de liefde en een thuishaven in Zweden. De zucht naar het land waar hij opgroeide blijft bepalend. In het geval van Dave Rosewood is dat het prairieland begrensd door de Ozark Mountains. In dat uitgestrekte gebied snuift hij naast een onvermijdelijke dosis countrymuziek, bluegrass, blues en gospel op, elementen die in zijn muzikale benadering sluipen. Rosewood maakt al ruim twee decennia muziek en die muzikale invloeden versmelten op Gravel and Gold naadloos in een countrynesk geheel met naar zijn zwervend bestaan refererende verhalen op Gravel and Gold.

No Rodeo In Rome is een onverbloemde ode aan het eenzame lot van de cowboy. In acht episodes trekken de al dan niet fictieve levenservaringen van Rosewood voorbij. De vreugde van de liefde en de onvermijdelijke desillusies en frustraties na de breuk worden in een bescheiden country decor ingepast. Rosewood tekent dat in een Zweedse studio bijzonder efficiënt uit, samen met producer/multi-instrumentalist Björn Holm, aangevuld met een plaatselijk trio.

Vooraf horen we het aftellen, snarentwang en rollende pianotonen steunen de bevende haast jodelende zang in Long Distance Love, een wrange herinnering aan de talloze telefoontjes naar de verre geliefde. Of Rosewood hier altijd uit eigen ervaring spreekt, weten we niet, hij zet in ieder geval enkele aangrijpende passages neer. Drinkin’ Man vertoont enige verwantschap met de spijtbetuigingen van Merle Haggard in een ver verleden.

Je kan als gezonde American boy troost vinden in de rodeo arena, dat levert naderhand gegarandeerd door heimwee verteerde gevoelens op zoals in de titeltrack No Rodeo In Rome.  Gammele akkoorden van een Spaanse gitaar, aanzwellende hand percussie en ijle fiddle tonen bepalen de sound van Canyons, een haast adembenemend instrumentaaltje.

Een ander meeslepend verhaal is de door de treurige fiddle en gierende wind gedirigeerde mistroostige ballade Sarah(The Cowboy Song). Een mistroostige ballade waarbij mijn gedachten meteen afdwalen naar Townes Van Zandt, wellicht heeft dat vooral met het identieke, gebroken stem timbre te maken.

Met Sunset, het in spoken word gedebiteerde relaas van de nachtmerrie van een onfortuinlijke cowboy en de zucht naar het leven in de prairie tussen de kudde in Cowboy Moon, een onvervalste whistle song, loopt Rosewood’s  bescheiden maar mooie western epos ten einde.