Op de cover van Living On Mercy leunt een oudere man met baseballpet wat moeizaam op het portier van zijn stokoude rode pick-up truck. Op recentere, in eigen beheer uitgebrachte werkstukken, is zo’n verweerde truck nooit ver uit de buurt en op de cover van Nobody’s Fool poseert Penn naast een imposante Buick. Op die langspeler hoorde ik voor het eerst de stem van de sessieman die destijds tussen Memphis en Muscle Shoals in zijn geboortestaat Alabama pendelt om er geschiedenis te schrijven met ongeëvenaard soulwerk. The Dark End Of The Street kwam tot stand in samenwerking met producer Chips Moman (American Studios in Memphis). De oorspronkelijke versie van James Carr, beklijvende countrysoul, werd opgenomen in de Royal Studios, de thuishaven van het Hi- label.

Nauwelijks enkele maanden later werd het duo Penn/Moman in de Fame studio gesignaleerd, ter plaatse componeerden ze Do Right Woman, Do Right Man voor Aretha Franklin. Spooner Oldham, orgelman bij The Muscle Shoals Rhythm section, zat vaak samen met Penn aan de schrijftafel en in de studio. Dat resulteerde na I’m Your Puppett in een reeks hits voor Percy Sledge en The Box Tops met Penn als producer en Oldham als co-componist en eveneens muzikant die de krachtige zangpartijen van een piepjonge Alex Chilton aansturen. Penn stond aan de wieg van de ontwikkeling van de uit blues, country en R&B onttrokken southern countrysoul en zette de krijtlijnen voor de verdere evolutie uit.

Het duurt een tijdje vooraleer Penn in ‘73 de stap waagde als soloartiest, overigens met hulp van Oldham die samen met oude  bevriende muzikanten op de sessies figureerde en terug opduikt op het elf jaar later uitgebrachte Do Right Man. Penn  profileert zich als een soulman met expressieve, diep doorvoelde interpretaties van zijn ouder werk. Dat herleeft eind jaren negentig nog sterker op de live-concerten die  Penn en Oldham als duo naar Europese concertzalen brengt. Ondertussen is zowat het integrale demo werk van Penn uit de jaren zestig verkrijgbaar op enkele Ace compilaties.

Het is verheugend nieuws dat de singer-songwriter die de kaap van de tachtig nadert, nog steeds actief is en bovendien dat songwerk op onnavolgbare wijze debiteert op Living On Mercy. Penn wijkt niet af van de beproefde formule, de demo’s  werden verder uitgewerkt in Nashville en Alabama met een superieur kwartet. Naast de ritmesectie met Milton Sledge en Michael Rhodes bevolkten toetsenman Clayton Ivey en Will McFarlane de sessies.

Ivey is een gereputeerde studio-veteraan uit het soul en country milieu evenals gitarist MacFarlane, die na een periode  in de band van Bonnie Raitt bij The Muscle Shoals Rhythm Section actief was. Hij levert zijn bijdrage als co-componist in I Didn’t Hear That Comin’ en See You In My Dreams, een ballade waarin het achtergrondkoortje met Penn, Cindy Walker, Marie Lewey en Buzz Cason zich niet onbetuigd laten met zwoele backing. Cason wordt overigens als co-auteur vermeld in het fraaie What It Takes To Be True.

Spooner Oldham mag in dit mooie verhaal niet ontbreken, hij deelt de credits met Penn in I Do. Het ingetogen Blue Motel is eveneens als Soul Connection  afkomstig van  Ernie en Earl Cate de getalenteerde muzikale tweeling uit Arkansas.

Het zijn bovenal de samenwerkingen met betreurde generatiegenoten zoals Carson Whitsett en Wayne Carson, eveneens een niet te onderschatten schakel in de Box Tops sage die eruit springen. De lichtjes fantastische titeltrack die de score opent is meteen een voltreffer van formaat. Het swingende, met een strakke blazerssectie gelardeerde, Edge Of Love passeert tussen Down on Music Row en Leave It Like You Found It twee nieuwe parels die Penn in zijn eentje  bedacht. Dan Penn spoort als vanouds weergaloos op oversneden deep southern tracks.