Compact Disk Dummies werd omhooggestuwd door hun eerste plaats bij Humo’s Rock Rally in 2012. De broers Coorevits gingen hierna op pad met het materiaal van hun ep Mess With Us om in 2016 met Silver Souls de eerste langspeler te lanceren. Drie jaar later volgde Satellites, een track waarop het duo met Tom Barman samenwerkte.

Neon Fever Dream, het langverwachte tweede album van Compact Disk Dummies, kon na de release deze lente helaas niet live gebracht worden. De nieuwe songs hadden menig festival of club kunnen opvrolijken want het duo laat horen nog steeds garant te staan voor een dik geproduceerde, pakkende en vaak melodieuze mix van pop, disco, electro en house.

Het album begint intrigerend met On Repeat, alsof we midden in een film vallen: zware elektronica en saxofoon zetten een indringende ouverture neer. Hierna barst alles open: glanzende discopop met een donkere ondertoon die naar het einde toe nog een flink zwieper krijgt. Lekker. Everybody’s Lonely, met dikke synthetische baslijnen en scheuten electro-gitaar, is trager, maar door de vakkundige productie en de pakkende melodieën van de broers Coorevits maakt deze track net zo veel impact.

Qua productie zit het dan ook wel geramd op deze cd. Die productie kan echter niet voorkomen dat het album naar het midden toe wat minder overtuigt qua compositie en melodie. De single I Remember is hitgevoelig, met zijn meerstemmige vocalen en catchy clubhouse-loopje. Het is echter verre van een hoogtepunt. Dan is die andere single, Easy Life, aanmerkelijk beter: aanstekelijk en stemmig dansvloermateriaal dat terugvoert naar eind jaren tachtig en begin jaren negentig, toen indie en dance elkaar steeds vaker begonnen te vinden.

Compact Disk Dummies zorgt vervolgens met het breekbare (Fell In Love With A) Hologram voor rustigere, introspectievere sferen. Verfijnde, serieuze synthpop vol atmosfeer. Ook Kytoto Protocol verrast: minder disco, meer ambient. Dat een panfluit in een electronische setting best kan werken wordt hier bewezen. Hierna keren de broers Coorevits met afsluiter The Drugs Don’t Work weer terug naar meer vertrouwde sferen, al blijft deze finale wat aan de vlakke kant. De laatste tonen voeren weer terug naar het begin van het album, de cirkel rondmakend.

Hoewel Neon Fever Dream niet van begint tot eind overtuigt, laat Compact Disk Dummies horen nog steeds met goed geproduceerde, aanstekelijke electropop te kunnen komen die meer is dan ‘gewoon’ dansvloervermaak. De hoogtepunten van dit album bewijzen dat de band nog steeds tot veel in staat is.